Wat als hij vreemdgegaan is?

Het moment dat je erachter komt dat hij ontrouw is geweest, zul je nooit meer vergeten. Evenals de gevoelens die volgen op dat moment. Of je hem nou betrapt met een ander, of je het hoort van je vriendin of dat hij het je persoonlijk vertelt: het komt allemaal even hard aan. Het voelt alsof je hart uit je lichaam getrokken wordt. Je hart breekt niet, nee: het zit er simpelweg niet meer. Er prijkt een heel groot gat op de plek waar je hart zou moeten zitten. Dat hart wat je vóór deze ontdekking nog zo gelukkig maakte. Kan de tijd niet teruggedraaid worden? En wat moet je nou, de komende tijd? Je kan zo toch niet verder?

Je hebt zin om te huilen, en hard ook. Of je klapt dicht en kan niks meer. Wat heeft je leven nog voor zin? Hij koos voor een ander. Hij gaf hetgeen hij aan jou gaf, aan háár. Aan iemand anders. Alles wat jij hem hebt gegeven, is in één klap waardeloos geworden. Hoe kon hij? En waarom? Net of hij iemand is die je niet kent? Je vriend is niet meer de vriend waarop je verliefd bent geworden. Maar toch ook weer wel. De afstand tussen jullie lijkt groter dan ooit. Hij heeft zoiets verschrikkelijks gedaan? Kan je dat ooit vergeten?

De woede
Verdriet slaat om in woede. Al snel na de ontdekking, of pas een tijdje erna - maar boos word je. Hoe kón hij?! Hoe kon hij je zo verraden, vernederen en laten vallen? Jij rekende op hem en was er voor hem, altijd en overal. Je hebt je leven met hem gedeeld en hij durfde het aan om je zó te verloochenen. Jou, en jullie relatie. Want hoe durft hij te doen alsof dat allemaal niks waard was? Hoe kan hij de relatie zomaar weggooien, zo uit het niets? Hij heeft het gedaan, en niet zo zachtjes ook! En daarom is hij het niet waard om verdrietig over te zijn. Je verbijt je tranen en scheldt hem uit voor alles wat God verboden heeft. Hij is je niet waard.

Maar? Ook al is hij je niet waard, jullie hebben het wél enorm fijn gehad samen. Jullie waren een gouden combinatie. Jullie eerste ontmoeting, jullie eerste zoen? Alle herinneringen komen weer bovendrijven. En dan is daar het verdriet weer, maar dit keer gaat het verdriet niet om die andere vrouw. Het gaat om jullie. Jullie tweetjes, jullie band, het leven dat jullie samen hadden. Niet alleen is hij vreemdgegaan, hij heeft daarmee ook júllie weggegooid. Maar hoe kun je zonder jullie tweetjes? Hoe kun je zonder hem? Je deelde je leven met hem, hij is in de loop der tijd een stukje van je geworden. En ineens is dat weg? Kun je dat aan? Je voelt je alsof je niet zonder hem kunt en je wilt niets liever dan dat hij met open armen voor je deur staat. Liever nog gisteren dan vandaag. Om je in zijn armen te sluiten en te fluisteren dat alles wel weer goed komt. Je wilt niets liever dan dat?

De ontkenning
Want als jullie beiden je best doen, dan kan je gebroken hart toch best weer gelijmd worden? Jullie kunnen toch gewoon doorgaan? Het vreemdgaan was immers maar een incident en véél kleiner dan dat wat jullie samen hadden. Jullie relatie betekent veel meer! En als hij z?n best doet om jullie relatie weet beter te maken kun je hem best vergeven. En als jijzelf dan je best doet om te zorgen dat hij gelukkiger wordt in jullie relatie, dan kunnen jullie heus wel weer in een stijgende lijn komen. Het hoeft niet het einde te betekenen van jullie relatie. Dat kan niet.

Of? toch? Er gaat een tijdje voorbij en op een gegeven moment gebeurt het onvermijdelijke: hij óf jij wordt verliefd op een ander. En je realiseert je dat je toekomst misschien toch niet bij hem ligt. Je leven krijgt een geheel andere wending en je merkt ineens dat je hem niet nodig hebt. Dat je stom was om achter hem aan te lopen. Het was misschien stom om de wanhoop en de ontkenning toe te laten, maar misschien is het wel iets waar iedereen doorheen moet na zo?n situatie. En inmiddels kijk je wat objectiever naar de afgelopen periode. Hij ging vreemd, een teken dat jullie relatie niet goed was. Je wilde hem dolgraag terug - logisch ook, want hoe onverwacht kwam het voor jou?! Maar je was verdrietig en het vreemdgaan stond al vanaf het eerste moment tussen jullie in.

Was je stom om te denken dat jullie weer bij elkaar zouden kunnen komen? Nee, want proberen kan altijd. Maar als je eenmaal tot de conclusie bent gekomen dat het niet werkt, kun je het accepteren. Je ziet in dat je leven echt nog wel iets waard is zonder hem. Dat je het heus nog wel leuk kan hebben in je eentje. En langzaam, heel langzaam, kruip je uit je schulp en leer je opnieuw leven. Zonder hem. En wijzer - en misschien ook wel gelukkiger - dan ooit. Want, zoals voor alles geldt: ook al lijkt het niet altijd zo, je kan hier alleen maar sterker uit komen.

Is jouw vriend (of ex) ooit vreemdgegaan?