Jongens met spijkerblousejes

Jonge muzikanten met spijkerblousejes. Ik heb er een zwak voor. Geen idee waar het vandaan komt, maar het zou weleens een probleem kunnen worden.
 

Het begon allemaal tijdens mijn exchange in het buitenland. Voordat ik wegging om mijn American Dream te beleven, waarschuwden mijn vriendinnen me al: “Als je maar niet verliefd wordt op een Amerikaan en nooit meer terugkomt!” Waar ik zelf eigenlijk wel een beetje op hoopte. 

One way ticket Miami

Natuurlijk ging ik in eerste instantie voor de vakken en voor de ervaring an sich, maar een mooie Amerikaan erbij zou toch ook niet verkeerd zijn. Helaas viel dit een beetje tegen, zelfs in New York en Miami bleken mooie mannen schaars te zijn. Tenzij je op te overdreven gespierde mannen met een flinke attitude valt, dan raad ik je aan om een one way ticket Miami te boeken. 
 

Na vijf maanden had ik de hoop al opgegeven. Tot ik voor een vak een benefietconcert moest coördineren en ineens een mooie jongen met zijn gitaar op het podium zag staan. Helaas was ik niet de enige die hem zag zitten; alle meiden kregen het warm toen hij zijn spijkerblouse uittrok en je de contouren van zijn mooie lichaam door zijn shirt kon zien. Het maakte me niet uit dat iedereen hem aantrekkelijk vond; deze was van mij. Na het optreden trok ik de stoute schoenen aan en ging naar hem toe. Ik vertelde hem dat hij de eerste aantrekkelijke Amerikaan was die ik in vijf maanden had gezien – heel cheesy, I know. Hij was verrast, vertelde dat de interesse wederzijds was, maar hij was een tikkeltje verlegen. Ik vermoedde dat hij weinig ervaring had; ik was ook drie jaar ouder. Toch volgden er twee dates, waarbij hij heerlijk voor me kookte in zijn eigen Italiaanse restaurant. Helaas werd het niets tussen ons. Hij was echt te verlegen en een beetje wereldvreemd. Hij had zelfs nog nooit de staat verlaten waar hij al zijn hele leven woonde! Daarbij was hij streng gelovig en ik ben overtuigd atheïst. Je kunt zeggen wat je wilt, maar dat gaat niet samen. Ik vertrok dan ook zonder man weer naar Nederland.

Mét spijkerblouse...

Een paar maanden later, hartje winter, was ik weer helemaal gewend aan Nederland. Het nieuwe was er wel vanaf en ik was toe aan een nieuw avontuur. Ik ging naar een optreden van de band van een jongen (mét spijkerblouse) met wie ik daarvoor een tijdje had gedatet. En daar stond-ie. De man van mijn dromen. Donker haar, lichte ogen, een geweldige glimlach, slank en een beetje gespierd. Met een gitaar. En een spijkerblouse. Wauw. Dit was precies wat ik bedoelde. Het enige was dat ik wel kon zien dat hij iets jonger was dan ik. Ik schatte hem 21, hooguit 22. Het maakte me allemaal niet uit. 

Niet veel later verstuurden we elkaar dagelijks honderden berichtjes. Hij bleek pas 18, maar ik vond hem aantrekkelijk. We spraken af voor een date, maar daarvoor zou ik nog naar twee optredens van hem en zijn band gaan. Op de avond van zijn eerste optreden zoende hij me toen ik wegging. Ik keek gelijk al uit naar de volgende avond. Valentijnsdag. Na de afterparty konden we niet van elkaar afblijven. Hij bleef me knuffelen en lieve kusjes geven. Of ik zijn Valentijn wilde zijn? We leken wel twee verliefde pubers. 

 

Ik kan het niet aan

Hij wilde het goed doen bij mij. Niets overhaast. We hadden nog niet eens onze eerste date gehad. Op deze jongen zou ik best eens verliefd kunnen worden... Een paar weken daten volgde. We vertelden elkaar dat we verliefd werden en terwijl hij mijn handen vasthield, keek hij me diep in de ogen: “Dit voelt goed. Als je het weet, dan weet je het.” Helaas werd het sprookje een paar dagen later abrupt afgebroken. Hij vertelde me dat hij dit nu niet aankon, dat hij te druk was met zichzelf en andere dingen en er nu niet voor mij kon zijn. Ik was geschokt, had dit totaal niet verwacht. 

 

We zijn nu bijna een halfjaar verder en ik ben allang over deze jongen heen. Ik zie hem nog steeds bij optredens. Inmiddels heeft hij iets met een ander meisje gehad, maar dat is ook weer over. Ik vraag me af in hoeverre ik iets voor hem heb betekend. Ik besef dat hij ook eigenlijk nog zo jong is en ik niets van hem heb kunnen verwachten. Toch blijft die ene vraag soms door mijn hoofd spoken. “Wat nou als hij het toch een kans had gegeven, zou het dan iets geworden zijn tussen ons?” 
 

Voorlopig heb ik mezelf beloofd dat ik niet te snel meer in de armen van een jonge muzikant met spijkerblouse zal springen. Ik geloof dat mijn hart dat nog niet aankan. 

 

Geschreven door: Maloe Jansen