Reizen from hell: Lezeressen vertellen hun engste reiservaringen

Een vies hotel, opdringerige verkopers en tien dagen takkeweer: we kunnen allemaal wel iets opnoemen wat minder leuk was aan die ene reis. Bij sommigen gaat het alleen iets verder dan een lekke bananenboot en een halfgare waterfiets. Behoorlijk veel verder. Lees, huiver en vooral: hoop dat het je niet overkomt.

“Een paar jaar geleden was ik op uitwisseling in Zuid-Afrika. Zoals veel mensen wel weten, is dat niet het meest veilige land ter wereld, maar ik had nog geen reden gehad me zorgen te maken. Na twee maanden kwamen mijn moeder en mijn stiefvader me opzoeken en samen zouden we een tripje langs de kust maken, dat eindige in Port Elizabeth. Omdat de zomer daar al bijna voorbij was, werd het er al om 7 uur 's avonds donker. We moesten alleen nog op zoek naar avondeten en wilden ergens wat drinken, dus gingen we de straat op. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Toen we door een verlaten straat liepen, werden we opeens omsingeld door drie mannen. Eén man probeerde mijn tas te grijpen, een ander richtte een voorwerp op mijn stiefvader en zei dat hij zijn telefoon moest geven, 'or I will shoot you'. Mijn moeder gilde dat we weg moesten rennen. Toen ik enkele tientallen meters gerend had, hoorde ik mijn stiefvader brullen. Met mijn moeder ben ik teruggerend. Mijn stiefvader en moeder begonnen om zich heen te meppen. Ik stond er als verstijfd naar te kijken en dacht: ik ga dood. Maar dat kan toch niet? Ik ben pas 20, ik heb nog niets gedaan. En mijn zusjes dan? Die hebben straks geen moeder én geen zus meer. Uiteindelijk kwam er een auto aanrijden waar een of twee mannen instapten en de anderen renden weg. Wij liepen terug naar ons hostel  - denk ik; het is allemaal heel wazig voor me. Ik herinner me alleen het moment dat ze zeiden ons neer te gaan schieten. “

 "Mijn plan was om te gaan couchsurfen in Nice, Zuid-Frankrijk, en via couchsurfing.com kwam ik bij de 27-jarige Hassan terecht. Toen ik met Hassan door Nice liep, voelde ik me nog op mijn gemak. Dat veranderde toen we aankwamen in zijn studio: ik zag één tweepersoonsbed en geen bank. Toch besloot ik te blijven, want hij vond het oké als ik op de grond sliep. Daarbij: we hadden een leuke avond gehad en hij had veel goede referenties op couchsurfing.org. Hassan lag allang in zijn boxer onder zijn laken toen ik in een zelfgemaakt bedje op de grond ging liggen. 'You are crazy!', schaterde hij. Daardoor voelde ik me dom: als ik dan toch bleef – en ervoor koos om hem te vertrouwen – kon ik toch net zo goed op zijn matras slapen? Ik ging op zijn matras liggen, wel met mijn hoofd aan het voeteneinde. Op het moment dat ik in slaap sukkelde, werd ik opeens heel alert. Alles in mij schreeuwde dat er gevaar was. 'I’m sorry, Hassan, but I can’t sleep like this', zei ik. Ik pakte mijn spullen. 'I don’t think you are gonna find anything at this hour', probeerde hij me over te halen om te blijven. Ik zei dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en vloog de deur uit naar een hostel. Maar toen werd ik gebeld. Door Hassan. 'You know you did a really bad thing, right?' Hij klonk kalm, maar ik hoorde iets dreigends in zijn stem. Ik zei dat ik hem niet begreep en dat ik nu niet kon bellen. Ik hing op en zette mijn geluid uit, zodat ik hem niet nog een keer hoefde te spreken. Er kwam een tram langs en ik sprong er als een van de eersten in. Zonder kaartje, want anders reed hij misschien zonder mij weg en wie weet kwam Hassan me achterna. Op dat moment voelde ik me al een idioot. Ik had nooit moeten gaan. Met een brok in mijn keel kwam ik bij mijn hostel aan. Zoals ik had verwacht, had Hassan me gebeld. Hij had twee berichten ingesproken. Ik durfde ze nog niet direct te beluisteren, maar deed het later alsnog. Die bedreigingen waren nog het engst van alles. In het midden van de nacht zijn huis uit lopen, dat kon je echt niet maken volgens hem. Hij gromde in het Engels dat hij het mij betaald zou zetten. Mijn leven was finisht. Hij vond het zijn plicht om mij te leren dat ik zo niet met mensen kon omgaan. Ik was een bitch, een hoer, een insect. Hoe kon ik zo stom zijn? In het hostel vroegen ze of ik misschien iemand wilde bellen. Ik deed dat niet. Het drong tot me door dat er niemand in de buurt was die mij had kunnen helpen." Geschreven door Anoek Hofkens

“Toen ik in China studeerde, moest ik een keer vanaf het vliegveld een taxi naar de campus nemen. Eenmaal onderweg merkte ik opeens dat we van de gebruikelijke route afweken. Sterker nog: ik had geen idee meer waar we waren. 'Waar gaan we heen?', vroeg ik in het Chinees aan de chauffeur. 'We rijden even anders', zei hij. Meer antwoorden kreeg ik niet, ook niet na vijf keer vragen. Opeens reden we een verlaten weg op, richting een weiland. Er stond alleen een huisje met een golfplaten dak. 'Ik wil naar de universiteit,' zei ik nijdig, na nog steeds geen verklaring te hebben gekregen, 'nú.' De chauffeur glimlachte, bleef nog wat rondjes rijden op het verlaten terrein en reed daarna plots een voor mij onbekende grote weg op. Ik zocht naar een manier om, mocht het nodig zijn, andere weggebruikers in te seinen (uitstappen kon niet, want we stopten nergens), maar zag plotseling dat dat niet kon: de ramen waren achterin geblindeerd. Niet laten merken dat je bang bent, schoot er door me heen, rustig blijven. Wat zou er gebeuren als ik een van mijn vrienden op de campus zou bellen? Zou dat slim zijn, of zou die vent dan gek worden? Ik zette een sms klaar voor een vriend, met daarin het nummer van de taxi en de mededeling dat als ik over een bepaalde tijd niet terug zou zijn, ze de politie moesten bellen. Ondertussen vroeg ik weer waar we waren. Weer kreeg ik geen antwoord, maar slechts een lachje. Daarna ging de telefoon. 'Ze zit op de achterbank', hoorde ik hem zeggen. Ik slikte en zag mezelf al in zes stukken in zijn kofferbak liggen. Nog geen minuut na die gedachte, die ik angstig probeerde weg te wuiven, trok de chauffeur handschoenen aan - het was dertig graden. Het zweet brak me uit. 'Waar zijn we? Ik wil naar de universiteit. NU.' Of het kwam door mijn gedram weet ik niet, maar even later stonden we voor de campus. Trillend stapte ik uit. Ruim twee jaar later kan ik nog steeds oprecht zeggen dat ik in heel mijn leven, terecht of niet, maar weinig zo bang ben geweest als toen."

: “Samen met mijn vriend ging ik voor de eerste keer op vakantie naar Kroatië met de auto. Het was best spannend samen dat eind te gaan rijden, maar ach... wat kon er verkeerd gaan? We hadden beiden al jaren een rijbewijs en we hadden ook genoeg rij-ervaring opgedaan. Na een overnachting in Oostenrijk zouden we ’s ochtends vroeg vertrekken om de file voor te zijn die altijd plaatsvindt voor de Karawankentunnel in Slovenië. Helaas was het slecht weer, waardoor we geen goed zicht meer hadden op de weg. Dit in combinatie met het feit dat ik geen held ben met tunnels, maakte dat ik niet meer wilde rijden. Mijn vriend zat dus achter het stuur en ik kroop onder een deken. Het weer werd ondertussen slechter en slechter. Op een gegeven moment naderden we de Karawankentunnel. Ik zag mijn vriend verstijven van angst en voor ik kon vragen wat er aan de hand was, hadden we een botsing met de auto voor ons! Ik was totaal over mijn toeren en kon geen woord meer uitbrengen. Het ongeluk gebeurde ook nog eens voor in de tunnel, dus alle auto's achter ons begonnen te toeteren. Helemaal in shock kwam ik de auto uit. Mijn vriend bleef gelukkig kalm. Wij hadden niks, maar onze auto was wel total loss. Goodbye, onze eerste vakantie samen!"

Wat is jouw engste reiservaring?