Roos: 'Ik zat vast in een Russische cel'

"Ze staan nog altijd in mijn Skype-contactenlijst. ‘Meneer’, ‘men’, ‘men br. haar’, ‘men zw. haar’ en willekeurige telefoonnummers die beginnen met +78, +79 en +99. De telefoonnummers uit Archangelsk, Rusland, Kazachstan en Irak zijn een tastbare herinnering aan mijn Pasen van 2009."

"Aan de vooravond van het paasweekend stap ik samen met mijn Amerikaanse vriend op het vliegtuig naar Moskou, via Wenen. Ik studeer kunstgeschiedenis en schrijf mijn scriptie over het Russisch ballet. Een week eerder bezocht ik in St. Petersburg het Mariinskitheater en nu staat het Bolsjojtheater op het programma. In Wenen worden onze visa gecontroleerd. De man knikt vriendelijk dat alles oké is en wenst ons ‘a happy Easter in Russia!’. Op het vliegveld in Moskou grappen we dat mijn vriend met zijn witte tanden beter niet kan lachen bij de douane. Een Amerikaan in Rusland, oeh lala. Maar bij de paspoortcontrole kan hij gewoon doorlopen, terwijl de beambte van mijn paspoort maar geen genoeg kan krijgen. Ze roept een collega en samen kijken ze van mij naar mijn paspoort, en weer terug. Dan drukt ze op een knop. Een rood zwaailicht springt aan boven haar hokje."

Zeven mannen, drie sloten

"Ik moet meekomen. De batterij van mijn telefoon is leeg. In een wachtruimte zitten twee Duitse studenten, aan wie de toegang tot Rusland is geweigerd. Hun vooruitzicht? Geheel volgens protocol, met de eerste vlucht naar Duitsland. Dat die via Dubai gaat, doet er niet toe. Niemand spreekt Engels, een Belgische vrouw begint hysterisch te huilen. Dan word ik naar een kamer geleid, waar een man in pak hoofdschuddend achter een bureau zit. ‘Not good, not good’, zegt hij, met mijn paspoort in zijn hand. ‘You are being deported.’ Twee agenten begeleiden me via een afgeschermd deel over het vliegveld. Af en toe heb ik zicht op de terminal, waar reizigers met bagagetrolleys sjokkend winkelen en eten. Dan word ik een ‘wachtruimte’ ingeduwd. Drie sloten van de dikke kluisdeur klikken één voor één achter me dicht. Binnen wachten zeven mannen."

"Vloekend neem ik plaats op een bankje. Een Rus met een gitaar op schoot spreekt Engels. Hij vertelt me dat tegenstribbelen geen zin heeft, ik het water uit het fonteintje in de wc beter niet kan drinken en de etensresten op de tafel drie dagen oud zijn. Hoe hij dat weet? Vandaag is zijn achtste dag in deze cel. Hij werkte als muzikant in Spanje, toen zijn paspoort verliep. Het was niet mogelijk deze in Spanje te verlengen en toen hij aankwam in Moskou, belandde hij hier. De overige zes celgenoten komen uit Tadzjikistan. Ze spaarden hun leven lang om naar Rusland te komen."

"Goed, deze vergissing is misschien nog wel komisch, denk ik nog. En je mag hier tenminste roken. Ik haal mijn laptop uit mijn tas en zie het papier met de hotelreservering zitten. Mijn vriend die zonder bestemming door Moskou ronddoolt, ook nog wel een grappig idee. Met een zwak internetsignaal schrijf ik een e-mail naar vrienden. ‘Zit opgesloten met drie bieten, het is hier smerig.’ Ik probeer de ambassade te bellen, maar het signaal valt weg. Dan staan de mannen ineens met verfomfaaide briefjes met telefoonnummers naast me. Ik voer ze één voor één in op Skype en laat ze bellen tot de batterij leeg is. Ik ben hier toch zo weg."

"Dan gaat de deur open en verschijnt een Russische vertegenwoordiger van Austrian Airlines. Opgelucht doe ik mijn verhaal, dat er een vergissing is, dat ik naar mijn hotel wil. Hij komt eigenlijk alleen om te vragen of ik bereid ben zelf voor mijn retourticket te betalen. NEE! Natuurlijk niet. Of hij dan iets te drinken voor me kan halen? Van de tien euro aan roebels die ik hem geef, komt hij terug met een blikje cola. Dan wordt het avond, en stil in de cel. De lichten blijven branden."

"Ineens spoken er allerlei horrorscenario’s door mijn hoofd, van verkrachtingen tot aan de Schipholbrand. Ik moet naar de wc, maar die zit van boven tot onder vol peuken en ontlasting. De deur kan bovendien niet dicht. Na uren zonder eten en drinken voel ik een gruwelijke hoofdpijn opkomen en besluit te doen alsof ik medicijnen uit mijn bagage nodig heb. De Rus bonkt op de celdeur en schreeuwt iets Russisch. Uiteindelijk komt er een arts. Ze neemt mijn bloeddruk op, veel te hoog, en voorziet me van wat onbestemde pillen en poeders, waarna de deur weer in de sloten valt. Ik heb alleen geen water om ze in te nemen. De Rus roept weer en na een nijdig gesprek met de bewaker regelt de dokter een minuscuul glaasje water. Voor meer water moet ik haar geld geven. Dat heb ik niet en de deur slaat weer dicht."

"Gelukkig zijn de mannen vriendelijk. Een van hen biedt me een zanderige stengel rabarber aan, een ander tovert nootjes uit een plastic zak. Uit zijn eigen land, vertaalt de Spaanse Rus. Dit is zijn enige handbagage. Uiteindelijk ben ik op een bed van karton in slaap gevallen, door de mannen uit een doos van de etenstafel gefabriceerd."

 

"Ik word gewekt door twee bewakers, die me naar een vliegtuig van Austrian Airlines begeleiden. Ze spreken met het grondpersoneel en krijgen dan toegang om mij als crimineel het vliegtuig in te leiden, tot in mijn stoel. Als eerste in het vliegtuig, nog voor de eerste klas-passagiers, wanneer gebeurt je dat? Hels vraag ik om mijn paspoort en ook de Oostenrijkse stewardess is kwaad op de lompe bewakers, die mijn paspoort alleen aan de piloot willen geven. Die weet me te vertellen dat de laatste boodschap uit Rusland voor mij is: kom nooit meer terug. Vierentwintig uur na vertrek sta ik weer op Schiphol. Vrolijk Pasen."

"De groepsfoto in dit artikel is niet flatteus. De Rus vroeg me hun verborgen verhaal aan de wereld kenbaar te maken. Als toen nu was, zou ik er werk van maken. Daarom alsnog."

Lees ook onze andere real life-verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar redactie@ze.nl o.v.v. real life verhaal.