Sophie: 'Ik probeer al vier jaar een kindje te krijgen'

Voor veel vrouwen is het niet makkelijk om zwanger te worden. Voor Sophie geldt dit zeker. Ze heeft al haar hele leven de ziekte van Lyme en toen ze eindelijk zwanger bleek te zijn, werd haar kindje dood geboren…

“Ik heb niet durven kijken. Het kindje is met tien weken al overleden en zat al zo’n twee weken dood in mijn buik… Vreselijk.”

Lyme

“Ik heb al heel lang de ziekte van Lyme, en dat weet ik eigenlijk pas sinds kort", vertelt de 36-jarige Sophie. "Geen enkele dokter wist wat hij of zij moest doen aan die enorme kringen op mijn benen. Na enkele jaren zijn deze ook pas weggegaan. In 2010 werd ik opnieuw door een teek gebeten. Ik sliep de hele dag, had last van diarree, koorts en zweetaanvallen. Ook viel ik tien kilo af. Ik wist echt niet wat er mis met mij was. Totdat mijn moeder in de krant een verhaal las over iemand die net zo’n kring heeft gehad als ik. Ik ben gaan googelen op ‘Lyme’ en kreeg heel veel foto’s van vergelijkbare kringen te zien. Ik had dus gewoon Lyme! Maar daar zit ook het probleem: als je geen toonbare kring hebt, geloven Nederlandse dokters niet dat je de ziekte hebt. Ik heb toen stad en land afgezocht naar iemand die me serieus nam. Zelfs de dokteren in het ziekenhuis zeiden na onderzoek dat de kring al verjaard was en ik daar dus niet meer ziek van kon zijn."

Antibioticavergiftiging 
Vervolgens is Sophie naar een orthomoleculair arts gegaan, maar ook daar kwam ze niet verder. "Ik heb een halfjaar verschillende soorten antibiotica geslikt, in grote hoeveelheden. Waarschijnlijk heb ik hierdoor een antibioticavergiftiging opgelopen gecombineerd met een herxheimer reactie. Die herx krijg je als je te veel antibiotica gebruikt en je lichaam de dode bacterie niet snel genoeg kan afvoeren. Ik heb dit nu zo’n twee jaar maar niemand gelooft me en er wordt dus niks aan gedaan.”

Toen Sophie en haar partner besloten dat ze graag een kindje wilden, bleek dit moeilijker dan gedacht. Maar na twee jaar kreeg Sophie gelukkig weer eisprongen. "We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan om te kijken naar de mogelijkheden. Via de natuurlijke weg lukte het namelijk niet om zwanger te worden. In het ziekenhuis kreeg ik een transvaginale hydroscopie. Hierbij kijken ze met een camera in de baarmoeder. Mijn eileiders waren gelukkig open en dus intact, en ik had geen endometriose. Dit wil zeggen dat mijn baarmoederslijmvlies zich niet buiten de baarmoederholte bevindt. Omdat dit allemaal goed nieuws was, kwamen we in aanmerking voor IUI, oftewel Intra Uterine Inseminatie."

IUI

Hierbij worden de zaadcellen op het juiste moment, tijdens de eisprong dus, ingebracht in de baarmoeder. De best bewegende en dus actiefste zaadcellen worden uit het zaad gefilterd en zo snel mogelijk ingespoten in de baarmoeder. Sophie: “Ik heb destijds zeven IUI’s gehad. Ik moest bij mezelf hormonen inspuiten. Het prikje was gelukkig klein en ik had er geen last van. Als je dan genoeg eitjes hebt, krijg je pregnyl, dit zorgt ervoor dat je een eisprong krijgt. Er wordt dan om de paar dagen een echo gemaakt om te zien hoe hard de eitjes groeien. Op de dag van de inseminatie moest vriendlief het zaad in een potje doen en ben ik ermee naar het ziekenhuis gegaan. Na een uur is het zaad bewerkt en krijg je een eendenbek in je vagina, bij de fertiliteitstarts. Met een heel dun slangetje wordt het zaad in je vagina gespoten. De laatste behandeling is toen niet doorgegaan, dus er is geen inseminatie geweest. Ik voelde me hier toen te ziek voor en wilde even wat rust. Wel heb ik Puregon (een follikelstimulerend hormoon) gespoten om meerdere eitjes te krijgen. Toen bleek ik spontaan en geheel onverwachts zwanger te zijn!”

Miskraam
Maar het geluk was helaas van korte duur voor Sophie en haar vriend. “Bij de eerste echo in de 7e week hadden we twee vruchtjes, maar van één klopte het hartje niet. Eén van de twee is dus niet doorgegroeid. Toen ik ongeveer 10 weken zwanger was, was ik opeens niet misselijk meer en kreeg ik meer energie. Ook heb ik toen een bloeding gehad. Juist daarom vertrouwde ik het allemaal totaal niet. En waar ik zo bang voor was gebeurde: op de twaalfweken-echo was een dood kindje te zien…”
 
Toen bekend werd dat Sophie al twee weken met een dood kindje in haar buik rondliep, moest haar bevalling opgewekt worden met Cytotec, daardoor kreeg ze flinke rugweeën en erge buikpijn. Op het toilet is haar dode kindje geboren. “Ik heb niet durven kijken. Het kindje is met 10 weken al overleden en zat al zo’n twee weken dood in mijn buik… Vreselijk.”

Ziekte

Maar hoe kan het toch dat het steeds misgaat? Sophie denkt dat het te maken heeft met haar ziekte. “Hierdoor wordt mijn vertrouwen in het krijgen van een kindje steeds minder. Waarschijnlijk stoot mijn immuunsysteem mijn kindjes af en daar moet iets aan veranderen. Toch had ik twee jaar geleden nooit eisprongen en ben ik nu zelfs al eens zwanger geweest, dus er is zeker nog hoop. Gelukkig denkt mijn partner er net zo over en blijft hij er redelijk rustig onder. Hij begrijpt me volledig en ik kan me altijd uiten bij hem. Helaas heb ik met mijn ziekte wat meer moeite. Ik verzwijg het vaak voor hem als ik een rotweek heb gehad, uit schuldgevoel. Het is een zware ziekte, omdat je er gezond uitziet en mensen niks aan je merken. Hoe ziek je je ook voelt.”

Ondanks de steun van haar partner, beleeft Sophie natuurlijk veel zware momenten. “Ik vind het moeilijk als mensen in mijn omgeving heel makkelijk zwanger worden. Ik zou zo graag mijn eigen kindje in mijn armen willen houden en deze drang is na de miskraam alleen maar sterker geworden. Ook komt de Lyme zo nu en dan heel heftig terug, de angst hiervoor is vreselijk. En ik weet dat het niet zal gebeuren, maar toch ben ik bang om hieraan dood te gaan. De angst is verschrikkelijk. ”

De toekomst

"Binnenkort gaan we naar Düsseldorf, daar zit een goede kliniek en een dokter die verstand heeft van de ziekte van Lyme. Ik hoop dat hij me kan helpen om zowel van de ziekte af te komen, als om zwanger te worden. Waarschijnlijk gaan we IVF proberen. Mijn hoop voor de toekomst? Dat ik weer helemaal beter word en eindelijk mijn kindje zal krijgen. Jongetje of meisje, dat maakt me niks uit. Als het maar gezond is, dat is voor mij het belangrijkste." 

Lees ook onze andere real life verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar karin@ze.nl o.v.v. real life verhaal.