Flirten: we blijven beginners

Steeds terugkerende blikken, een knipoog en een mooie glimlach, maar: niks. Helemaal niks. Geen zoen, geen stomende onenightstand, geeneens een telefoonnummer. Niks, nada, noppes. Dat is de optelsom van een avond flink flirten.

 

En het is niet alsof dit een eenmalig voorgeval was. ‘Contactgestoord’ lijkt een goede benaming voor deze flirtgeneratie, because we suck at it. We hebben geen idee hoe we een leuk gesprek met een mooi persoon moeten starten en - o jee - om een telefoonnummer moeten vragen. Want stel je immers voor dat hij of zij nee zegt? Dat is pas echt goed kut.

 

Tinderen
Dus in plaats daarvan kijken we de hele avond naar die mooie meid of gozer en gaan we vervolgens thuis ‘tinderen’. Kun je mensen tenminste afwijzen of leuk vinden zonder ze direct in hun gezicht te hoeven kijken. Veilig, maar o zo saai. 

 

Ik heb dan ook heel veel respect voor mensen die zichzelf wel volledig in de strijd gooien. Misschien reageer ik er niet altijd even positief op - “Schatje, wil je schuren?”, doet het hem gewoon niet voor me - maar hé: at least you’ve tried. En dat is eigenlijk al het halve werk, toch? De rest wordt uiteindelijk bepaald door het feit of iemand jou ook ziet zitten of niet. Zo niet: dan is het natuurlijk gewoon een enorme sukkel.
 

Flirtschijterd
Dat zeg ik echter wel heel stoer, maar eigenlijk ben ik zelf ook een enorme flirtschijterd. Kijken: leuk. Knipogen: kan ik. Contact zoeken: hell no. Want zoals ik al zei: wat als hij mij niet leuk vindt? Dat zou zó veel erger zijn dan volledig kut. Dat betekent een week volledige isolatie, zielige films kijken en chocolade eten. Dus houd ik het uiteindelijk ook maar bij een beetje flirten en knipogen. Als die ander dan geen ‘move’ maakt, is het pech. En een avond flink zuipen. 

 

Alleen ben ik vrij impulsief. Wat inhoudt dat ik soms dingen doe, waarvan je achteraf denkt: waarom? WAAROM? Als je dat optelt bij het feit dat ik het extreem irritant vind om te flirten zonder resultaat, krijg je problemen. Of in mijn geval: je doet een briefje met onder andere je nummer in een Spa blauw-flesje, zet deze vlak voor de leuke barman z’n neus neer, loopt hard weg en hoort van je vriendin dat hij: “Het volgens mij gelijk heeft weggeflikkerd.” Kut.
 

 

I did it
Dat was dus mijn poging om eens wat extra moeite te doen. En in plaats van het daarbij te laten en voortaan naar een andere bar te gaan - immers: had hij het flesje weggegooid of geen interesse? - ben ik teruggegaan. Teruggegaan, voor z’n bar gaan staan en gevraagd of hij een vriendin had. Eindresultaat: z’n naam en dat ik hem op Facebook moest opzoeken.

 

En ja. Ik ben dus verdomd trots dat ik de hele cirkel van ‘kijken, kijken en niet zoenen’ heb doorbroken. Raad het je zeker aan, dus go out and flirt (en geef verdomme je telefoonnummer eens aan een wildvreemde).