Bagage

Bagage: we slepen het continu met ons mee. Terwijl het bij de één in een kleine handtas past, heeft de minder gefortuneerde een flinke hutkoffer bij zich. Zonder wieltjes. (Figuurlijke) liefdesbagage hebben we echter allemaal.

 

En dat is soms verdomd lastig. Een gebroken hart, pijn, verdriet of een algeheel lage zelfdunk; de meeste van ons krijgen er mee te maken. In plaats van dat het eenvoudiger wordt om iemand in ons leven toe te laten, vinden we het daardoor alleen maar ‘moeilijk, moeilijk, moeilijk’. 

 

Is hij/zij immers te vertrouwen? Vreemdganger? Algehele klootzak of debiel? Ben je het eigenlijk zelf wel ‘waard’ zoals die rotreclame van L’Oréal maar blijft beweren? Het blijven instinkers en alhoewel ze zeggen: “Een ezel stoot zich...”, is het toch bijzonder kut als blijkt dat jij dat dus wel doet.
 

 

Een fort bouwen en je daarachter verschuilen met een flinke zak Oreo’s lijkt dan ook de enige oplossing. Niet intens gezellig, maar geen tranen, geen woedeaanvallen en nog beter: geen soa’s. De perfecte oplossing dus. 

Enkeltje Siberië

Alleen kom je op een dag toch iemand tegen die je aandacht trekt. Leuke kop, fijne babbel en niet de uitstraling van een totale kloothommel. Dus wat doe je dan? Verschuilen achter dat enorme fort van je of toch proberen om die betonnen muur te doorbreken? Of in ieder geval te beperken tot een klein tuinhekje. 
 

 

Want alhoewel we soms doen alsof die liefdesbagage kilo’s weegt, is het eigenlijk heel simpel. Bagage raakt zoek. Het staat soms verloren op het station (en wordt vervolgens met veel ‘bombarie’ weggehaald door de explosievendienst) of bevindt zich op een andere vlucht dan jijzelf. Dus waarom boeken we niet gewoon een enkeltje Siberië voor onze liefdesbagage in plaats van het maar mee te blijven slepen? 

 

Wat we met al onze bagage doen blijft een keuze. Maar zonder die zware hutkoffer op je rug, ben je ineens kilo’s lichter, sta je rechtovereind en verdwijnt de chagrijnige blik uit je ogen. Dat is een enkeltje Siberië het toch helemaal waard?