Een beetje Mariah Carey in mijn leven

Beroemdheden die beweren dat ze een heel normaal leven leiden, daar word ik altijd een beetje misselijk van. Door dat soort dingen te roeptoeteren willen ze lekker levelen met het gepeupel, maar wie neem je hier nou in de maling?
 

Ik leid een redelijk normaal leven maar sta nooit op de cover van een glossy, mag geen kleren lenen van Karl Lagerfeld en heb nog nooit een handtekening op een lichaamsdeel gezet. En hoewel Karl me altijd mag bellen, zou ik voor geen goud met de J.Lo’s en Gaga’s van deze wereld willen ruilen.
 

Permanent in paranoïde

Steeds meer mensen hebben beroemd zijn an sich als levensdoel gesteld. Los van het feit dat veel van die types geen specifiek talent hebben, ben je wat mij betreft een beetje koekoek als je dat doel nastreeft. De paparazzi zijn agressief, het publiek onverbiddelijk, de verhalen in roddelblaadjes vilein en je vrienden onbetrouwbaar. Die roddels zijn namelijk negen van de tien keer afkomstig van een bron die zich ‘een vriend’ van de ster in kwestie noemt. Ik zou als celeb permanent in paranoïde staat verkeren.
 

Maar wat doe je als je inmiddels de Mariah Carey-status hebt bereikt en er geen weg meer terug is? Mijn advies: doe net als Mariah Carey. Stop direct met het volhouden van de illusie dat je een doodgewoon leven leidt. Als wereldster heb je je ziel verkocht aan de duivel, dus in ruil daarvoor is een beetje divagedrag compleet geoorloofd.  

De belachelijke eisen van Mariah

Mariah is net zo berucht om haar belachelijke eisen als om haar hoge octaven en is dus een perfect voorbeeld  in de cursus ‘Hoe Gedraag Ik Mij Als Een Echte Wereldster’. Een kleine opsomming:

De lijst is eindeloos en ik vind het heerlijk. Als ik weer eens op een regenachtige dinsdagochtend op een vertraagde trein sta te wachten denk ik aan Mariah die al in geen twintig jaar meer met het openbaar vervoer heeft gereisd. Als ik na vijf trappen hijgend de redactie heb bereikt denk ik aan Mariah die simpelweg niet aan trappen doet.
 

Als ik op Facebook een foto van mezelf met onderkin en uitgezakt haar tegenkom denk ik aan Mariah die personeel heeft dat ervoor zorgt dat er nooit een onflatteuze foto van haar online verschijnt. En als ik rond een uur of zes met nog 291 chagrijnige yuppen in de Albert Heijn sta, denk ik aan Mariah die op dat moment waarschijnlijk oesters en champagne gevoerd krijgt van haar privéchef. 

Een beetje Mariah in mijn leven

Ik zou best een beetje meer Mariah in mijn leven willen. Het lullige is dat je als gewone sterveling niet met dat gedrag wegkomt. Je kunt overwegen op het station een knap heerschap te vragen je naar boven te tillen omdat je niet aan trappen doet, maar de kans is groot dat je aan het einde van de dag nog steeds hulpeloos onderaan die trap staat. Ik heb me er dus maar bij neergelegd dat die levensstijl niet voor mij is weggelegd. En dat is maar goed ook, want ik geloof niet dat je er per se een leuker mens van wordt. Het enige Mariah-ding wat ik wel echt heel graag wil is vlinderconfetti. Met glitter. Daar zouden die mistroostige perrons en ellenlange supermarktrijen enorm van opknappen.