Thirty-love: Geen twintig meer

Mijn nichtje is 21 geworden en ik heb mijn moeder beloofd dat ik naar haar feest zou gaan. Dus daar sta ik dan, als dertiger, tussen de hippe studentes die net hun tentamens achter de rug hebben en onwijs toe zijn aan een feestje.

 

Ik sta al een uur mijn ogen uit te kijken in de club waarvan Viviënne een deel heeft afgehuurd. Er zijn jurkjes met opengewerkte kanten rugpartijen, satijnen jumpsuits en glimmende leggings onder tunieken met pailletten. Lange haren zijn nonchalant opgestoken met zilveren pinnen, grote oorbellen dansen op de beats van de hits van nu en ik zie hakken met afmetingen waar een stoeprand hoogtevrees van zou krijgen. Ik voel me misplaatst. Het is ruim tien jaar geleden dat ik zelf die leeftijd had, maar het is alsof deze generatie ‘twintig zijn’ op een heel andere manier beleeft. Ik zat vol onmogelijke idealen, had geen idee wat ik met mijn studie aanmoest en was onzeker over alles. Ik heb er een decennium over gedaan om wat zelfvertrouwen op te bouwen, te weten dat ik iets waard ben op mijn werk en een leuke man te durven aanspreken in de kroeg. Deze meiden zijn allemaal zo goed gelukt; ze kijken de zaal rond alsof die zich gelukkig mag prijzen dat zij aanwezig zijn. En terecht. Ik voel een steek van jaloezie. Ik heb veel gewonnen sinds mijn twintigste, maar ook dingen verloren. Mijn ogen zijn voorzien van kraaienpootjes, mijn dijen van cellulitis, de leuke mannen zijn allemaal bezet, mijn agenda zit vol kraamvisites en daten gaat tegenwoordig via sites en apps. 

 

 

Moedeloos zoek ik het damestoilet op. Ik ga met mijn waarschijnlijk al lang uit de mode skinny jeans op mijn enkels zitten en app Hannah en Carien: “We zijn oud!”

Ik zucht. En dan hoor ik twee paar hoge hakken de toiletruimte inwandelen. Gelukte-meiden-in-aantocht.

“Wat zit je haar mooi”, zegt de ene. Ik kan het niet zien, maar ik geloof haar onmiddellijk.

“Vind je?”, zegt de ander.

“Ja, echt.”

“Nou, ik weet niet, hoor, van al die regen wordt het zo krullerig.”

“Super juist. Je zal maar van dat steile haar hebben zoals ik.”

“Hartstikke mooi, jouw haar, sufferd, zag je die kerels niet kijken?”

“Wie? Stijn enzo? Eikels.” 

“Nee, die leuke met dat grijze shirt en dat baardje, wat ouder, maar erg lekker.” 

“Kennen we die?”

“Nee, nog niet, daar gaan we zo eens dichter bij staan.” 

“Vandaag niet, Suus, ik voel me lomp en lelijk, andere keer, oké?”

“Oké, schat, voor mij hoeft het ook niet zo, hoor. Ik ben gisteren ongesteld geworden. Gaan we gewoon lekker met Viviënne kletsen.” 

“Zou ze ons cadeau wel leuk vinden?”

Ik schiet in de lach, hardop. Gelukte meiden? En ineens is het stil buiten. Snel trek ik door, hijs mijn broek op en draai de deur open. Voor de spiegel staan ze, Suus en vriendin, en kijken me verschrikt aan met grote Bambi-ogen die zich lijken af te vragen of ik ze zat uit te lachen. Ze zijn nog steeds rimpelloos in hun perfecte outfits, maar zien er ineens zo kwetsbaar uit.

Ik houd mijn telefoon omhoog: “Grappig appje.”

Ze lijken niet erg gerustgesteld, maar ik ben helemaal opgeknapt van mijn dipje. Je zult maar twintig zijn. Zo mooi, zo jong, zo volmaakt, maar geen idee wat je ermee aan moet. Eigenlijk mis ik alleen het onbevangen daten, maar ik hoor net dat er een sexy man met baardje rondloopt, waar niemand op af durft te stappen.

Lees ook de vorige Thirty-love columns!



Thirty-love is de blog van Frederique Hoogerdoel, single, dertig-plus, advocate, woonachtig in Utrecht, verknocht aan haar beste vriendin Carien, ook single, stewardess en wonend in Amsterdam. Samen zoeken ze hun weg in de verwarrende wereld van het dertigers-daten. Daarbij worden ze gesteund en geplaagd door hun gesettelde vriendinnen met kinderen, die ze er soms ongewild op wijzen dat de wereld onherroepelijk veranderd is sinds ze twintig waren.

De blog geeft lezers de kans om mee te leven met Frederique, hoofdpersoon van 30-love, de roman die in november 2013 uitkomt. Meer Frederique? Kijk op thirty-love.nl en facebook.com/thirtylove. Frederique is gecreëerd door schrijfster Ilse Nelemans.