Huisje, boompje, gewoon single!

Soms voelde ik me een onderwerp van gesprek, zoals ik me ook kon voelen op een feestje met toevalligerwijs een frisje in mijn hand en dan onmiddellijk de vraag: "Drink jij geen alcohol?" Na een gezellige stapweekend werd er ook meer dan eens gevraagd, tijdens de pauze in de teamkamer: "En, nog wat gescoord afgelopen weekend?" Ik was destijds te verbijsterd om erop te reageren. Ik vroeg toch ook niet aan een stelletje: "Zeg, doen jullie het nog wel?" Maar dat zei ik niet want ik vond dat ik me er niet mee hoefde te bemoeien. Vragen staat vrij maar wel op het juiste moment aan de juiste mensen. Ze moesten eens weten hoe kwetsend sommige opmerkingen en vragen waren. Bovendien voelde je je nog bezwaard als je je mond hield. Dan was je meteen weer te chagrijnig en stond je er niet open voor om over ‘dingen’ te praten. Nee, dat single zijn werd vaker een issue van het gebonden stel. Was het de norm dat huisje, boompje, beestje normaal was en al het andere niet?  

Het was een hobbelige weg, dat (internet)daten. Telkens jezelf in de markt zetten voelde soms vreselijk geforceerd. Als je dan een leuke klik had met iemand en je sprak af, en nog eens en het klikte zodanig dat je uitsprak elkaar erg leuk te vinden en besloot het een kans te geven, kwam het vervolgens niet eens van samenwonen of -leven. Na een maandje of twee, drie werd de zogenaamde stekker eruit getrokken, soms door hem en soms door mij. Verwachtingen, patronen, geografische afstanden en verschillende achtergronden waren oorzaken om ermee te stoppen. Of de date in kwestie was ineens onzeker, en had tijd nodig om na te denken. Soms wist ik het ook even niet. Was ik nou verliefd of wilde ik gewoon heel graag verliefd zijn? Dan besloot ik weer even alleen te zijn.  

Op het moment dat je aan anderen vertelde dat je prima tevreden was, zakten de monden van vrienden en kennissen open. Dat was on-voor-stel-baar! Je moest minstens één keer per week mistroostig op de bank zitten en wanhopig een arm om je heen wensen. En soms was dat ook zo. Maar dat ik nu doodongelukkig was, dat was een beetje overdreven. De stelletjes vonden echt dat een single aan de man of vrouw moest. En daar werd tijd en energie in gestoken. Er werden foto’s van single vrienden door de scanner gehaald, er werd over vergaderd en dan werd de desbetreffende single, die zelf van niets wist, voorgesteld aan de hand van een signalement, en soms zelfs met foto. "Is dit geen schatje?", werd er gekird alsof het een baby betrof. "Wat een knapperd!"

Zo werd ik een keer voorgesteld aan een broer van een collega en een vriend van een andere collega. "Twee tegelijkertijd is een beetje veel hoor", liet ik weten en trok me even terug, want het overviel me allemaal. Met die vriend van die ene collega ging ik een keer uit eten. Het was de meest stille date die ik ooit had meegemaakt. Alleen de ober bleek talkative. "Wat een mooie, mooie avond!", kirde hij. Na een aantal glazen wijn waren date en ik het erover eens dat we de vriendin en collega in kwestie zwaar teleurgesteld hadden. Het zat er niet in. Er was geen klik. Een klik kun je niet forceren. Een klik is er, of het is er niet. "Wie brengt haar het nieuws?", wilde ik weten. Na een lange stilte, aangevuld door een lange zucht was de heer in kwestie van mening dat hij mans genoeg was om die taak op zich te nemen. Vriendin en collega nam het enigszins teleurgesteld maar sportief op. "Tja, jammer. Niets aan te doen. Jullie staan er misschien nog niet voor open."

"Weet je wat het is?", vertelde ik destijds aan een goede, gebonden, vriendin, "Dat huisje, boompje beestje is niet meer van deze tijd. Wat anderen ‘normaal’ vinden hoeft niet per definitie in elke situatie normaal te zijn en daar valt ook niets aan te doen. Maar ik wil niet het gevoel krijgen daardoor abnormaal te zijn!" Mijn vriendin knikte. "Maar het zou zo leuk voor je zijn als ook jij een partner kreeg!" Daar had je het dus weer. De fixdrang. "Misschien is het voorlopig huisje, boompje, gewoon even hartstikke single", zei ik. En ik haalde mijn schouders op.