Bling à la Roy

Je bent nooit te oud om te leren. Ook niet over jezelf. Ik ben recentelijk ook ergens achter gekomen: er schuilt een Roy Donders in mij.

 

Een behoorlijk confronterend moment. Gniffelend keek ik naar de stylist van het zuiden, die vol trots zijn huispakkenlijn aanprees. Hadieha, hodieho, en wat was het toch erg allemaal. Ik zag mezelf no way in zo’n Corry Konings-outfit rondlopen. Op het punt om flink te gaan dijenkletsen, zag ik waar mijn handen op terechtkwamen. Op een glitterlegging. En ik had ‘m al twee dagen aan.

Glittertops en panterprint

Even ter verdediging van mezelf: wel met All Stars eronder. En een sweater erop. Maar toch. Ik dacht echt van mezelf dat ik een enorme downdresser was. Even een quick scan door de kledingkast leverde zelfs nog meer bewijs van het tegendeel op: een zilveren broek, een gouden broek, een gouden en een zwart paillettencolbertje, drie glittertops en een hoeveelheid accessoires met panterprint waar wijlen Nel Veerkamp jaloers op zou zijn geweest. 
 

 

Hmm. Dat kwam even binnen. Want als ik mezelf kledingwise zou moeten omschrijven, zou ik uitkomen bij spijkerbroek en T-shirt. Ik heb me nooit gerealiseerd hóe leuk ik glitters eigenlijk vind. Nou, blijkbaar heel erg leuk, want met mijn paillettencolbert ga ik niet alleen naar feestjes, maar ook naar de supermarkt. En ja, in de volle zon. Ik moet vanaf de maan nog zichtbaar zijn in dat ding. Waarom ben ik nu zo geschrokken van die realisatie? Heb ik problemen met mijn coming out als glittermeisje? Nee. Natuurlijk niet. Ik voel me er lekker in, ik kan me eindeloos amuseren met de reflecties op tafels en muren en het voelt zo fijn feestelijk. Vrolijkmakend, bijna.
 

Nacht van de wansmaak
Waarom dan wel? Daar heb ik even over nagedacht. En de uitkomst vind ik lichtelijk beschamend. Ik waan me niet tot de vaderlandse intelligentsia of modepolitie, maar ik merkte dat ik toch met een bescheiden dédain neerkeek op Roy en de zijnen. Die met een liniaal of geodriehoek getekende wenkbrauwen! Die gekookte krullen! Elke maandag weer nacht van de wansmaak op RTL 5!  

 

 

Fantastisch om naar te kijken. Niet zoals naar Barbie, daar werd ik juist altijd een beetje verdrietig van. Dat was als kijken naar een ongeluk. Roy, daarentegen, is gewoon oprecht enthousiast. En blij. Met rare wenkbrauwen, maar: blij. Dus waarom zou ik me daar zo mijlenver boven verheven voelen? Nu schaam ik me een beetje. En zie ik eerder raakvlakken. Ik kan zelf ook kinderlijk blij worden van een paar pailletjes. Zijn smaak in haar zal ik nooit gaan delen - die kronkelende slierten blijven bij mij associaties met een medusahoofd oproepen - maar die glitters, jawel. Ik ben geen haar beter.

 

Gelijkheidsbeginsel
Let’s face it: iedereen doet elke dag zijn best om zijn eigen slingers op te hangen. De een met wat meer bling erin dan de ander, maar een feestje probeert iedereen ervan te maken. Daarin is niemand anders.

 

Wie had dat gedacht, dat het gelijkheidsbeginsel me nog eens onderstreept zou moeten worden door een kapper die zijn bekendheid te danken heeft aan Big Fat Gypsy Weddings?