Dagboek van een transvrouw: Als een actrice in een spannende film

Ik heb het gewoon niet doorgehad. Ja, ik ken beelden van als vrouw verklede mannen gehuld in veren, opzichtig dansend in een of andere louche bar. Maar dat ben ik niet. Nee, zo is het niet voor mij. 

 

Weet ik veel, als ik wakker word en in de spiegel kijk vind ik dat ik er maar gek uit zie, zo zonder mascara. Ik ben stikjaloers op mijn partner als ze met Kerst haar nagels groen lakt. En al mijn hele leven word ik verdrietig in winkelcentra. Zoveel moois maar niet voor mij. Ik heb een schoenentic, altijd al gehad. Winkel in, winkel uit ging ik, op zoek naar wat leuks. Maar bij de heren is niets anders dan stemmig bruin en zwart. Soms rood. Of laarzen. Met intens verdriet staar ik stiekem langs rekken naar de dames die alle kleuren, soorten en modellen kunnen passen en kopen. Ja dames, zo is het: ik heb een schoenentic en ik mag niet. Stel je voor…

 

Bang
Ik heb gewoon niet doorgehad dat al die duizenden signalen bij elkaar mij dus een vrouw maken. Een vrouwenman, ja. Een ander soort man, ja. Maar een vrouw? Nee. Onmogelijk. No go! Want eerlijk gezegd ben ik doodsbang. Bang om anders te zijn. Bang om alles wat belangrijk is te verliezen. Bang om mezelf kwijt te raken. Maar de geest is uit de fles en ik kan niet anders dan het pad blijven volgen dat ik ben ingeslagen. Verlangen en angst strijden om de macht en naarmate de tijd vordert groeit er iets van vertrouwen in me en jaag ik de angst stukje bij beetje naar de achtergrond.
 

 

“Ik zie hoe belangrijk het voor je is en ik begrijp de noodzaak. Ik geloof dat ik er niet zoveel moeite mee zou hebben als je als vrouw zou gaan leven.” Die laatste zin spreekt ze voorzichtig uit alsof ze het zelf niet helemaal kan geloven. “Maar geen garanties”, zegt ze er vlug achteraan. We bekijken het per moment en als het voor mij niet meer oké voelt dan… nou ja, dat zien we dan wel weer.” Mijn partner en ik zijn volkomen open naar elkaar en haar voorbehoud is natuurlijk terecht. Ik kan van haar geen loyaliteit eisen. Zij heeft voor zichzelf uit te zoeken wat ze met mijn prille nieuwe ik aan moet. Ik ben bang dat ze bij me weggaat en tegelijkertijd snap ik haar voorzichtigheid: ook zij heeft het een plek te geven.

 

Voor het eerst naar buiten als vrouw
“Zegt u het maar.” De serveerster kijkt eerst naar mij en staart mijn partner doordringend aan. Dan kijkt ze weer naar mij. “Zag je dat?”, fluister ik mijn partner toe. “Volgens mij vraagt ze zich af hoe het zit tussen ons. Ze heeft het vast gezien van mij.” Voor het allereerst naar buiten. Mijn partner heeft de auto voorgereden en wenkt me. Niemand te zien. Als een haas duik ik de auto in, blijf zo’n beetje met mijn hoofd tussen mijn knieën zitten terwijl mijn partner seminonchalant de straat uit rijdt. Vooral niet opvallen. Ik ben voor het allereerst buiten als vrouw, als mezelf en ik ben zo ontzettend zenuwachtig. We rijden naar een ver uit de buurt liggend natuurgebied want niemand mag me zien. We lachen samen om het gekke van de situatie. Stiekem de auto induiken, verstopt onder het dashboardkastje. Het lijkt verdorie wel een thriller. Of een klucht. En het is even niet anders. Niemand weet het. Niemand mag het nog weten want we hebben tenslotte een kind van negen. En als de buren ons zouden zien dan... Later die middag zit ik vol ongeloof op de bank. Ik heb het gedaan! Ik ben naar buiten geweest. Onwennig en zenuwachtig maar tjonge wat klopt het zeg. Ik voel een mengeling van trots en hoop. Dit is het. Ja, dit is het.

 

Grootste uitdaging van mijn leven
Na die eerste keer is er eigenlijk geen houden meer aan. Ik knal zowat uit elkaar van verlangen om eindelijk mezelf te kunnen zijn. Elke vrije minuut thuis kleed ik me om. De muren komen op me af en als de deurbel gaat vlucht ik naar het toilet of naar boven. Ik baal als er vriendjes van mijn zoon komen spelen. Ik vind het vreselijk om naar feestjes te gaan. Als man, als die rot vervelende irritante man die nu wel lang genoeg mijn leven heeft beheerst en verpest. In deze fase voel ik me serieus erg naar. Opgesloten, beklemd tussen willen en kunnen. Mijn lijf klopt niet met mijn geest. Wanhopig, zo rot dat… Ik zie geen uitzicht omdat ik maar niet kan geloven dat als vrouw leven mogelijk zou kunnen zijn. En mijn innerlijk dat steeds harder schreeuwt, en schreeuwt en schreeuwt. Ik heb gewoon geen keuze. Ik wil niet. Ik durf niet. Maar ik moet.

 

Samen met mijn partner maak ik een plan om de buitenwereld te gaan vertellen dat ik een vrouw ben en geen man. Onze zoon, familie, vrienden, mijn werk op de Hogeschool, de buurt waar we wonen en niet te vergeten de basisschool van mijn zoon. Ik sta voor de grootste uitdaging van mijn leven.

Lees hier de vorige columns van Sandra.