Dagboek van een transvrouw: Mijn coming out

Het is de woensdagavond voor Kerst, nu ruim een jaar geleden. Onze zoon heeft de kerstviering van zijn school en hij heeft nota bene een hoofdrol. En ik, ik ben voor het eerst als vrouw onder de mensen. En hoe. 

 

Juffen, meesters, ouders, heel veel ouders, vriendjes en vriendinnetjes van onze zoon zijn allemaal in de kerk waar de kerstviering wordt gehouden. Ik ben stikzenuwachtig in mijn rokje, mooi opgemaakt en klaar om de confrontatie aan te gaan. “Wat zie je er mooi uit. Het kan heel goed zo hoor”, zegt een moeder tegen me. En een vader: “Ik vind het zo knap wat je doet. Dat je het lef hebt om gewoon jezelf te zijn”, en hij geeft me drie zoenen. Nog wat mensen komen naar me toe en eigenlijk is iedereen positief. Dat ik zo ‘klop’ en dat het zo bijzonder is wat ik doe. En verder gebeurt er helemaal niets. Mensen zijn met zichzelf bezig, kijken langs me heen. Ongelofelijk. Het leven houdt niet op te bestaan. Nu zijt wellekome. Het eerste kerstlied wordt gezongen en ik merk dat ik met mijn mannenstem en mijn vrouwenuiterlijk niet kan meezingen. Wat grappig, daar heb ik nooit over nagedacht. Het geeft niet. Voorzichtig kijk ik om me heen. Het is goed. De eerste stap is gezet.

Een heel bijzondere vader

Onze zoon is de eerste die het hoort. Op advies van mijn therapeute vertel ik hem aan het begin van de zomervakantie dat zijn papa eigenlijk een vrouw is. “Dan heeft hij de ruimte om aan het idee te wennen”, had ze gezegd. Hij vindt het totaal geen probleem. Hij wil vooral dat zijn vader gelukkig is en als dat zó moet, dan is dat zo. We leggen hem uit dat dit alles ook voor hem gevolgen kan hebben. Dat hij er misschien wel mee geplaagd zou kunnen worden. “Nou, dan zeg ik toch gewoon dat ik tenminste een bijzondere vader heb en niet zo’n saaie als de andere kinderen. En oja, ik wil het wel zelf vertellen in de klas.” Het is een bijzonder mannetje, die zoon van ons. Hij heeft er werkelijk geen problemen mee zolang ik maar wel zijn vader blijf. Dat lijkt me een goede deal. 
 

 

'Gaat uw piemel er dan ook af?'
Na de zomer ga ik, na overleg met de meester, mee de klas in van mijn zoon. Als man. Daar staan we dan, vader en zoon. “Mijn vader is in het verkeerde lichaam geboren en daarom gaat hij als een vrouw leven.” Meer weet hij niet te zeggen. Hij kruipt tegen me aan in ik sla mijn armen om hem heen. Opeens gaan bijna alle vingers omhoog. “Hoe gaat u heten?” “Gaan jullie dan scheiden?” “Blijft u wel de papa?” Het zijn alle vragen die volwassenen me later ook zouden stellen en er komt geen einde aan: “Gaat u dan op hele hoge hakken lopen? Ik doe die van mijn moeder weleens aan.” Is roze uw lievelingskleur?” “Heeft u dan ook een grote spiegel?” Kinderen zijn geweldig. Zo ontwapend, zo niet oordelend, zo open en eerlijk. Die middag op de basisschool tussen die negenjarigen was een waar feest en zo heerlijk om mee te maken. Als we dan eindelijk klaar zijn komen er drie jongens naar me toe. Twee van hen duwen er één naar voren: “Vraag het dan”, smoezen ze. “Meneer, gaat uw piemel er dan ook af?” Lachen, gieren, brullen en het lukt me nog net om een behoorlijk antwoord te geven.

 

Na die middag gaat het snel. De buren (“Ach, wat geeft het, je hebt tegenwoordig ook mannen die in een luier willen lopen”) reageren verrassend positief. Het raakt me dat ze zo begripvol reageren. De manager op mijn werk (“Wel jammer. We hebben juist behoefte aan mannen op de werkvloer.”) is bijzonder steunend en ze ziet helemaal geen probleem. Ik vertel mijn verhaal in een nieuwsbrief die door minstens 1200 mensen wordt gelezen en vele tientallen reacties oproept van collega’s en studenten. Mijn mailbox stroomt vol steunbetuigingen en complimenten. Mijn vrienden en familie waren al op de hoogte en de reactie is over het algemeen hetzelfde: als dat is wat je gelukkig maakt dan moet je dat vooral doen.

 

Voor de klas als vrouw
Al deze stappen zet ik als man. En eerlijk gezegd denk ik dan nog steeds dat ik gewoon als man blijf leven. Ik kan dan van binnen wel een vrouw zijn maar dat betekent niet dat ik dat ook ga laten zien. No way, never, nooit. Ik voor de klas als een vrouw? Vergeet het maar. En daarom stel ik dé stap uit. Ik leef als man, ik praat er wel over want iedereen weet het tenslotte maar verder niets. Mijn omgeving wordt nieuwsgierig en zit eigenlijk te wachten tot ik uit de kast stap. Totdat mijn baas me een schop onder mijn kont geeft. “Wordt het niet eens tijd dat…?” Ik laat me meevoeren met haar voortvarendheid en we spreken af dat we op 7 februari een ‘welkom Sandra’-feestje zullen geven op mijn werk. Dat werd de dag dat ik fulltime als vrouw ben gaan leven. Nu bijna een jaar geleden.

 

Ik was zo bang en heb alleen maar liefde terug gehad. Door me zo kwetsbaar op te stellen heb ik anderen de kans gegeven om hun liefde en betrokkenheid te laten zien. Wat een cadeau zeg. Echt heel bijzonder.