Mannen, TomToms en vragen naar de onbekende weg
Jullie zijn onderweg ergens naartoe. Jullie zijn er nog nooit geweest. De TomTom ligt thuis. De weg is dus onbekend, en dan plots, Het Moment Die Je Wist Dat Zou Komen Is Hier: jullie zijn verdwaald. Klinkt het al bekend in de oren?
Daar sta je dan. Met de “W” van Weg Kwijt. Hoewel, stá, nou nee. Met Man als dienstdoend chauffeur blijven we gewoon doorrijden. Waar naartoe? Geen mens die het weet en hijzelf ook niet, want we zijn zoals gezegd verdwaald. Alleen is hij nog niet zover om dat te willen toegeven, niet in de laatste plaats aan zichzelf. Vervolgens ontspint zich iets dat je, met enig gevoel voor understatement, als een soort sketch zou kunnen omschrijven.
- Ik begin om me heen te kijken naar loslopende mensen.
- Wat een bijna onmogelijke opgave is, omdat wij met zijn tweeën in zo’n geval áltijd óf op een verlaten parkeerterrein óf in een industriegebied terechtkomen. Ik weet dus dat ik de eerste de beste levende ziel moet aanklampen want het zou zo maar eens de laatste in uren kunnen zijn.
- Ik ontdek, tegen elke verwachting in, iemand en kondig aan dat ik even ga vragen waar we naartoe moeten.
- Man moppert dat dat niet nodig is, ik beweer van wel.
- In hoerastemming begin ik het raampje omlaag te draaien.
- Ik begin te roepen: “Meneer! Meneer!”
- Man begint zenuwachtig te doen.
- Meneer kijkt om en loopt richting auto. Om een tegemoetkomend gebaar te maken richt ik me op en steun op het geopende raampje.
- Man geeft dot gas, ik hang als Jim Carrey in Ace Ventura uit het raam, de goedbedoelende meneer, inmiddels al half op de weg, blijft in verbijstering achter.
- Ruzie.
Routebeschrijving: mannen versus vrouwen
Nog zo’n verschil tussen mannen en vrouwen: de manier waarop de weg daadwerkelijk wordt gewezen. Ik moest eens ergens naartoe waar ik de weg niet kende en Man wel, dus ik kreeg een routebeschrijving mee. Bestaand uit: 'Autoweg tot afslag 12. T-splitsing rechts. Dan tweede links, derde rechts, na het stoplicht weer rechts en na honderd meter ben je er.' An accident waiting to happen. En inderdaad, direct na afslag 12 kwam een omleiding. Ja, waar blijf je dan nog met je T-splitsing rechts. Er was niet eens meer een rechts. Een halfuur te laat en minstens twee kilo lichter kwam ik eindelijk aan.
Nog zo’n verschil tussen mannen en vrouwen: de manier waarop de weg daadwerkelijk wordt gewezen. Ik moest eens ergens naartoe waar ik de weg niet kende en Man wel, dus ik kreeg een routebeschrijving mee. Bestaand uit: 'Autoweg tot afslag 12. T-splitsing rechts. Dan tweede links, derde rechts, na het stoplicht weer rechts en na honderd meter ben je er.' An accident waiting to happen. En inderdaad, direct na afslag 12 kwam een omleiding. Ja, waar blijf je dan nog met je T-splitsing rechts. Er was niet eens meer een rechts. Een halfuur te laat en minstens twee kilo lichter kwam ik eindelijk aan.
Een vrouw omschrijft als volgt: 'Je blijft op de autoweg, tot je bij de McDonalds komt, da’s afslag 12 geloof ik. Onderaan, bij het viaduct, ga je naar rechts. Dan rij je door tot je links zo’n raar huis ziet met een gekleurde dakkapel, daar ga je af. Bij de kromme boom naar rechts, dan zie je op een gegeven moment zo’n grappig stoplicht met een vrouwtjesfiguurtje in het licht en daar zie je al borden staan waar je moet zijn.' Zo klaar als een klontje. Heb je één landmark gemist, hoef je alleen maar te focussen op de volgende.
TomTom
Dit zijn de redenen dat ik, na jaren te hebben moeten lullen als Brugman ter overtuiging van de noodzaak aan Manlief - hij wilde er écht niet aan -, ooit een TomTom heb aangeschaft. En niet zomaar een - nee - een met de stem van Jeremy Clarkson. Want gewone mannen- en vrouwenstemmen werken niet, die wekken discussie op. Jeremy mag als een autoriteit worden beschouwd op autogebied, dus die wekt niks op. En als hij toevallig wel naar zijn hoofd krijgt dat 'ie onnozele aanwijzingen geeft, scheldt ‘ie gewoon terug: “Your driving makes me carsick”, of “For crying out loud, can’t you just listen?!” Dat is ideaal. Het gehalte aan wrevel onderweg is geminimaliseerd, want het is geen schande om te verliezen van Jeremy.
Dit zijn de redenen dat ik, na jaren te hebben moeten lullen als Brugman ter overtuiging van de noodzaak aan Manlief - hij wilde er écht niet aan -, ooit een TomTom heb aangeschaft. En niet zomaar een - nee - een met de stem van Jeremy Clarkson. Want gewone mannen- en vrouwenstemmen werken niet, die wekken discussie op. Jeremy mag als een autoriteit worden beschouwd op autogebied, dus die wekt niks op. En als hij toevallig wel naar zijn hoofd krijgt dat 'ie onnozele aanwijzingen geeft, scheldt ‘ie gewoon terug: “Your driving makes me carsick”, of “For crying out loud, can’t you just listen?!” Dat is ideaal. Het gehalte aan wrevel onderweg is geminimaliseerd, want het is geen schande om te verliezen van Jeremy.
Alleen moeten we ‘m dan niet thuis laten liggen.
Lees ook de vorige columns van Daniëlle!
Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af. In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied dat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt. Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.
Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.
