Piloten, kamermeisjes en toffe peren

De lucht was grijs, het regende en de eerste maand van het jaar was voorbij. Dat kan maar één ding betekenen: carnaval. Hét excuus om je in een Pink Panther-pak kapot te zuipen en de rest van de maand te teren op droge toastjes.  

 

Als niet-Brabander kijk ik ieder jaar weer verwonderd toe hoe alle cafés worden voorzien van enorme graffititekeningen, maskers en slingers. Carnaval is serious business in Brabant en zelfs tussen het ondergoed van de kledingwinkel vind je opeens een verdwaald gorillahoofd. Het excuus 'ik kon geen kostuum vinden', is dan ook een absolute no-no. Een Spa blauw bestellen ook.
 

 

Zwetende mensen in de polonaise

Ik had zelf al een paar jaar geen carnaval meer gevierd, maar doordat ik weer in Brabant woonde kon ik er dit jaar eigenlijk niet onderuit. De kostuums vond ik niet het probleem. Ik ben namelijk gek op verkleedpartijtjes. Als klein kind maakte mijn moeder de meest briljante kostuums en was ik onder andere Pinokkio, de geest van Aladdin en Sneeuwwitje. Maar de muziek. Wat een nachtmerrie. Meezingen met Kom pak je lasso maar of dé hit van 2014 Ik was alleen, maar ik had Tinder..; ik voelde hem nooit zo. Of zeg maar niet.

 

Misschien komt dit doordat ik een ramp ben met songteksten (ik geloof nog steeds dat het 'pizza going through my miiiiiind' is) of het simpele feit dat ik geen polonaisepersoon ben. Maar laat mij gewoon met rust wanneer ik een wijntje sta te drinken. Ram me niet tussen twee zwetende mensen in die niet snappen dat bij de polonaise je handen op de schouders moeten. In plaats van op m’n achterste. 
 

 

Zombie look

Slechte muziek en polonaises of niet, dit jaar haalde ik alles uit de kast voor carnaval. Geen makkelijk – en kort – zusterpak. Geen Roodkapje-cape. Nee, deze keer werd het de zombie look. Leek me te gek. En kwamen die donkere wallen tenminste ook nog eens van pas. Dus ging ik op zoek naar een bebloede en kapotte outfit, kocht ik een pruik en schminkte mezelf tot iets wat inderdaad tussen dood en levend inzat. Na een paar mislukte pogingen tot kleurlenzen, een vinger in m’n oog van vriendlief en het besef dat lenzen indoen niet zo makkelijk is als het lijkt, schrok zelfs ik van m’n spiegelbeeld. M’n eigen moeder had me niet herkend als ik in haar gezicht had staan hijgen. 

Carnaval rocks

Carnaval ging dit jaar van start bij m’n vriend thuis en daar bleek uiteindelijk alles samen te komen voor een te gekke carnavalsavond. De gouden combinatie? Een grote groep vrienden in outfits uitlopend van potloodventer tot toffe peer, het spel Jenga dat was omgetoverd tot drankspel (op vrijwel elk houtje staat dat je moest drinken) en vooral: heel veel mensen die zin hadden in een feestje. In de kroeg had ik niet eens meer door welk nummer werd afgespeeld en toen ik uiteindelijk een paar woorden uit de songtekst wist (iets met ‘op en neer en links en rechts’) heb ik ze keihard meegeblèrd. Ik ben dan ook eindelijk tot de conclusie gekomen die elke Brabander allang weet: carnaval rocks. Wie weet doe ik volgend jaar zelfs mee met de polonaise. Wie weet...