Moving day

Afgelopen weekend heb ik de meest aparte verhuizing meegemaakt. Het was mijn verhuizing. En ik hoefde geen doos te verslepen. Daar waren de verhuizers voor. Die ik niet hoefde te betalen. Gheghe.

 

De verhuizers werden geregeld door mijn huisbaas en dat was een toffe deal. Niet alleen omdat ik geen idee had hoe ik de eettafel ooit uit m’n woning moest slepen, maar ook doordat deze onvoorziene verhuizing niet mijn idee was geweest. Voor de aankomende jaren. À la: verhuizen. Dat was het vervolg. En alhoewel ik naar een mooie, net gerenoveerde woning werd overgebracht, blijft verhuizen gewoonweg een godvergeten kutklus. Elke keer denk ik in een middagje alle spullen te kunnen pakken, totdat ik me iets realiseer: ik heb ongelooflijk veel pleuriszooi. Echt.
 

 

Pleuriszooi
Het startte met alle kleding in koffers proppen, vervolgens kwam de verbazing over hoeveel tassen en schoenen er in m’n woning aanwezig waren en uiteindelijk begon ik alle fotolijsten, prularia en pennen maar achter elkaar in dozen te gooien. Geen dozen meer? Tassen dan. Geen keukenrol om alle glazen in te wikkelen? Oké, handdoeken. Gelukkig was de verhuizing niet ver, want elke doos en tas knalde bijna uit elkaar.

 

De verhuizers kwamen ’s ochtends aanbellen in de vorm van twee Polen die ‘hallo’ in het Nederlands konden zeggen. Vervolgens pakten ze direct dozen en begonnen deze weg te sjouwen. Top. Na een paar minuten kwamen ze echter terug met de vraag: “Do you have coffee?” Had ik niet. Geen koffiemachine. Maar no problem, gelukkig, want dan gingen ze even koffie drinken bij één van hun thuis. Doei.
 

 

Home sweet home
Na een halfuur alsnog zelf dozen verslepen met het vriendje was de koffie blijkbaar op en keerden de verhuizers terug. Sigaretje was echter nog niet aan de beurt geweest, dus moest ook nog even gebeuren. Tien minuten en zes sigaretten verder werd echter de kledingkast in noodtempo uit elkaar gehaald en naar de andere woning gebracht. Kledingdeuren die familieleden en ik tijdens de vorige verhuizing niet goed op de kast kregen aangesloten, gingen nu opeens soepel open. Gordijnen waarvan ik de gebruiksaanwijzing vijf keer moet lezen voor zelfs maar een gat te boren, werden binnen een paar minuten gemonteerd. Lampen hingen en de eettafel werd naar binnen gesjouwd alsof hij niet 600 kilo weegt. Het was een eitje. Blijkbaar.

 

Aan mij bleef de taak om alle dozen uit te pakken, kastjes te verslepen en minutenlang te dubben of die ene plank op ooghoogte of schouderhoogte moest hangen. Iets waar ik de rest het weekend druk mee bezig ben geweest (niet de plank: de rest).
 

Maar nu zit ik hier. Op de bank, in mijn te gekke, nieuwe woning. Dikke glimlach, want niets is zo fijn als van een woning, jóuw woning weten te maken. De rest van de week kan ik waarschijnlijk niet lopen van de spierpijn (de eettafel moest toch nét even iets anders staan), maar het was het waard. Home sweet home.