Sommige mannen?

Het is lekker weer en mijn humeur is ook zonnig. Ik loop richting stad als een man me tegemoet komt fietsen. Hij is morsig, hij is vlekkerig en hij hijgt als een karrenpaard. Hij is alles wat vrouwen niet willen. 

 

Ik wil al wegkijken, maar dan opent hij onverwacht zijn mond en, terwijl hij me aankijkt, gaat hij likkebaardend met zijn tong langs zijn lippen. Helemaal van boven naar beneden en nog een rondje. Op de manier van het slechtere pornowerk. Het ziet er afschuwelijk uit.

 

Dit is iets typisch mannelijks. Geen vrouw ter wereld zal als ze zichzelf niet tiptop in orde vindt, óóit zo een man benaderen. Mannen malen daar niet om. Die boeit het niet hoe ze er uitzien. Stinkend of niet, ze gaan er voetstoots vanuit dat vrouwen zulke dingen op waarde weten te schatten.

 

Bouwvakkerbende 
Het is niet iets waar ík op wacht. Hoewel ik me wel een keer kan herinneren dat ik langs een steiger liep en niemand iets zei. Dat was pas echt raar, en zorgde ervoor dat ik eenmaal thuis een beetje onzeker in de spiegel keek. Want hemeltjelief, als zelfs de bouwvakkers al niet meer naar me fluiten, dan moet ik het toch wel echt kwijt zijn. Wat was er mis met me? Dat is iets typisch vrouwelijks. Geen man ter wereld zal zich ooit afvragen wat er mis met ‘m is als er bij het passeren van een kudde vrouwen geen fluitje of commentaartje af kan. Die denkt er niet eens een seconde over na, maar vervolgt even goedgehumeurd zijn weg.

 

Wapperende tong
Ik wil eigenlijk wel weten wat de man bezielt, waarom hij zo met zijn tong loopt te wapperen. Maar misschien is hij wel gehandicapt, of weet ik veel. Kan hij er niks aan doen dat zijn tong af en toe uit zijn mond valt. Maar nee, daar was het te geilig voor opgezet. In een plotselinge bui van verzet loop ik op hem af.

“Meneer.”

Hij stopt onmiddellijk. Steunt met een been op de grond, en met een hand leunend op zijn knie gaat hij er eens goed voor staan.

“Heeee, schatje.”

“Ik ben je schatje niet. Gast, waarom doe je dat. Het is walgelijk. Wat was je aan het denken?”

Nu staat hij wat schutterend te draaien met zijn been. Hij bestudeert zijn hand, kijkt links, kijkt omhoog.

Ik blijf afwachten. Zou er nog een antwoord komen? Ja.

“Nou nou, je hoeft niet boos te worden. Gewoon, zomaar. Ik zag jou en kreeg zin om dat te doen.”

Nu treedt er helemaal een vreemde wisselwerking op. Ik krijg last van de vrouwelijke variant: ik begin aan mijn eigen uitstraling te twijfelen. Is dit wat ik oproep? Dat zag ik niet aankomen. Zie ik er werkelijk uit alsof ik smachtende gevoelens krijg bij de eerste de beste hitsige blik die me wordt toegeworpen? Ik voel me een beetje goedkoop nu. Die verbazing zal overduidelijk zijn geweest, want hij gaat op de mannelijke toer: hij ruikt een kans om het heft terug in eigen hand te nemen. 

“Maar je bent helemaal niet vriendelijk. Dus laat maar zitten.” 

 

Dan word ik kwaad. Want wat is dat nu?! Ik krijg eerst een draderige tong op me af - alleen het kijken daar naar is al genoeg voor acute oogbalkramp - maar daar moet ik ook nog blíj mee zijn? Wat verwacht ‘ie? Dat ik achterop zijn fiets spring en, likkend aan zijn oorlel ‘oja tijger! Drag me to the dark side, and show me what my body is made for’ hijg? 

“Lieve schat. Al was je de laatste man op aarde en met goud behangen, dan nog niet. Droom verder.”

En ik loop door.

“Arrogant kutwijf”, schreeuwt hij me na.

Idioot, denk ik. 

 

Mannen en vrouwen, zullen ze ooit dezelfde taal spreken…?