Onmisbaar

Bailey – mijn hond – is een kruising tussen iets wat je in de speelgoedwinkel koopt en een uit de kluiten gewassen cavia. Ze is vreselijk lief, net zo koppig als mijn hele familie en inmiddels zo onmisbaar als m’n rechterbeen.

 

Daar dacht ik de eerste weken wel anders over. Elke keer met je sok in een nieuwe urineplas staan – “Bailey, de krant is daar... DAAR!”- is niet bevorderlijk voor je humeur. Dat we de theorie aanhielden om de hond elke twee uur uit te laten – dag en nacht – hielp hier ook niet echt aan mee. Maar dan waren er die puppyogen. De momenten dat ze in m’n nek kwam liggen. En die idioot blije dansjes die ze deed wanneer je thuiskwam. Zucht. Zo lief.

Bij de dierenarts

Dus daar zat ik dan. Na het eerste jaar. Bij de dierenarts. Of in mijn geval: huilend in de auto voor het gebouw. Hevig huilend, want Bailey... moest worden gesteriliseerd. En dan ook nog eens een nachtje blijven. Wat een drama. Uiteindelijk zat ik met een soort roodgevlekt dalmatiër gezicht bij de dierenarts – de zonnebril ophouden vond zelfs ik te ver gaan – terwijl deze vrouw me maar bleef geruststellen: “Niks aan de hand meid, en morgen vindt Bailey je vast ook nog lief. Ons misschien iets minder.”
 

En gelijk had ze. Maar wie kon het Bailey kwalijk nemen. Ik niet, ik had de rekening van de dierenarts ontvangen. Toen Bailey na de behandeling m’n hele gezicht onder kwijlde was het inmiddels wel duidelijk: onmisbaar. 

Onmisbaar

Een paar weken geleden wist Bailey haar status weer even te bevestigen door te testen of ze kon vliegen. Begrijpelijke fase. Heb ik ook gehad. Maar voor de duidelijkheid: dat kon ze niet. Dus daar zaten we weer. Bij de dierenarts. Hevig huilend. Ik dan. En niet alleen omdat ik m’n hond zielig vond, maar ook mezelf. Door de stress had ik het rode stoplicht op weg naar de dierenarts – soort van – genegeerd. De politiewagen mij niet.  

 

Twintig minuten te laat en met mascara op m’n kin sleepte vriendlief de hond en mij binnen bij de dierenarts. Goddank voor beroepsprofessionalisme, want ik zag eruit alsof er een baksteen op m’n gezicht was gekomen. Minder leuk nieuws was dat er een nagel van Bailey moest worden getrokken. Zonder verdoving. Ik hoop dat het net zo naar klinkt als het is, wat je hond vasthouden terwijl ze zo ongeveer de lucht invliegt – nee, weer niet met succes – van de pijn is echt het meest nare wat ik tot nu toe heb moeten meemaken met Bailey.

 

Maar nu zitten we hier. Niet bij de dierenarts, maar in het raamkozijn. Innerlijk tevreden, want we weten het allebei: onmisbaar.