Jowi?s baby werd geboren met 26 weken: ?We leefden tussen hoop en vrees?

Je bent in blijde verwachting van een tweede kindje en hebt wat vage buikpijn. Toch maar even naar de verloskundige. En voor je het weet lig je in het ziekenhuis en is je kindje geboren. Veel te vroeg en veel te klein. Het overkwam Jowi.  

 

Minder dan een pak suiker

“Milo woog 950 gram toen hij werd geboren”, vertelt Jowi. “Hij zat onder de draadjes en klonk als een cavia. De geluidjes leken nog het meest als iets tussen knorren en protesteren in.” 

Jowi heeft van het begin af aan een blog bijgehouden over Milo. Hierop schreef ze dagelijks hoe het met haar gezin ging. Naast Milo zijn er grote broer Woek van vier en haar man Edwin. Binnen een mum van tijd verzamelt Jowi een grote lezerskring om haar heen. Veel mensen zijn begaan met Milo en proberen Jowi zo goed als ze kunnen te ondersteunen. Op 22 mei schrijft Jowi: “Ik begin van Milo te houden. Nu móet hij het wel redden. Dat moet gewoon.” 
 

 

De macht van het ziekenhuis

Als Milo na een paar weken verkeerde moedermelk binnenkrijgt, wordt zijn maagje meteen leeggepompt. “Alsof ze met een kanon op een mug schieten. Het is ook heftig te merken hoeveel macht een ziekenhuis heeft. Ze vertellen niet van welke moeder de melk afkomstig is, maar zij moet wel getest worden op hiv en hepatitis. Als ouders ben je verplicht hieraan mee te werken. Het is enerzijds heel begrijpelijk allemaal, en anderzijds zo extreem. Zo totaal anders dan je dagelijkse leven.” 

Jowi en haar man komen in contact met lotgenoten. “Het is bizar, maar je went aan zo’n intensive care. Aan het ritme van een ziekenhuis. Ik had fantasieën om daar voor altijd te blijven. Een tentje voor de deur, beetje liedjes zingen voor de baby’s. We waren óf daar óf thuis, voor Woek. Ergens anders kon ik niet heen. Toen een vriendin me voor een barbecue vroeg, haakte ik af. Ik kon het niet aan. Mijn hoofd was er niet aan toe.” 

 

Schuldgevoel

“Dat zelfs schuldgevoel je op een gegeven moment houvast kan geven”, vertelt Jowi. “De maatschappelijk werkster van het ziekenhuis wilde me daar heel graag vanaf praten, maar even was het iets van grip. Als immers niemand weet waar het heengaat en hoe het komt, dan heb ik het tenminste gedaan. Ik weet natuurlijk ook wel dat ik er niets aan kon doen dat Milo te vroeg is geboren. Die dingen kunnen gebeuren en we weten nog steeds niet waar het door is gekomen.” 
 

 

Milo heeft het gered

"Voor hetzelfde geld had Milo het niet gered. Ik vind het heel moeilijk om daaraan terug te denken. Het gaat nu gelukkig heel goed met hem. Hij groeit als kool en is een heel vrolijk kereltje. Er kunnen lichamelijke of psychische gevolgen zijn die later pas zichtbaar worden in zijn ontwikkeling. Zo heeft hij een grotere kans op ADHD, omdat hij prikkels waarschijnlijk minder goed kan verwerken. Maar daar vinden we wel een weg in. Wat ik bijzonder opmerkelijk vind, is dat het consultatiebureau niet is ingericht op premature kindjes. Milo is natuurlijk veel kleiner en ‘achter’ in zijn ontwikkeling vergeleken met andere kinderen. Maar hij is in feite veel jonger omdat hij veel te vroeg is geboren. Hij past dus niet in de grafiekjes van een gemiddeld kind.” 

 

Een reep chocola in de brievenbus

“We kunnen wel juichen dat dit kleine leventje het heeft gered! Het besef van hoe willekeurig het leven is, vind ik eng. We waren bij een bijeenkomst van couveusekindjes en daar zijn dus ouders van wie het kindje het niet gehaald heeft. Dan voelt het niet goed om heel blij te zijn dat ons kindje er nog is. Sterker nog: ik vroeg me voor de bijeenkomst af wie de eerste zou zijn die begon te huilen en dat bleek ik zelf te zijn! Ik ben een huilebalk. Het moederschap maakt weker. Maar tegelijk overheerst enorme dankbaarheid. We hebben het verschrikkelijk moeilijk gehad in de eerste levensfase van Milo. We leefden continu tussen hoop en vrees. Een sociaal vangnet is dan onmisbaar. Ik werd zo blij van onverwachte liefde van verschillende kanten. Een vrouw die een zelfgebreid dekentje naar ons toestuurt. Ik ken haar nauwelijks! Een reep chocola in de brievenbus. De pannen soep die vrienden voor ons maakten. Het moederschap is echt minder zwaar geworden. En wij gaan Milo helpen zo gelukkig mogelijk te zijn. Vanaf nu kunnen we alles aan.” 

 

 

Boek
Jowi Schmitz heeft haar dagboek over Milo uitgebracht. Te vroeg geboren is een verslag van de geboorte en de ontwikkeling van een veel te vroeg geboren kind. Een persoonlijk verhaal op het scherp van de snede over de dunne lijn tussen leven en dood.

Lees ook onze andere real life-verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar karin@ze.nl o.v.v. real life verhaal.