Voetbalvrouwen

Nee, niet die. Niet Sylvie - hoewel die strikt genomen geen voetbalvrouw meer is, Yolanthe, Sabia of Irina Shayk, maar wijzelf. 

 

De meeste vrouwen geven gewoonlijk geen zak om voetbal. Ik ook niet. Ik zit niet op zondagavond met het bord op schoot reikhalzend naar de tune van Studio Sport uit te kijken. Het zal me een worst wezen hoe de wedstrijden van FC Kutteveen of FC Boerenstronkeradeel in de Jupiler League verlopen. En welke naam bij welk gezicht of nummer hoort: ik heb wel wat beters te doen. Tot er een EK of WK aankomt.

 

Meegesleept
Dan word ik ook meegesleept. De eerste keer dat me dat gebeurde, woonde ik in Parijs en was het 1988. Yep, het was het beroemde EK in Duitsland. Hier werd historie geschreven. Oorlogstrauma’s werden weggewassen en de kopgoal van Marco van Basten was zo mogelijk nog kunstiger dan die van Robin van Persie nu. Toeterend scheurde ik na afloop met een vriendin, als enige vrouwen in een auto vol brullende mannen, met een Ruud Gullit dreadlockpetje op m’n hoofd, over de Champs Elysées. In een godsgruwelijk geblokt EK-shirt. 
 

 

Juichpak
Kijk, die slimme marketingjongens hebben allang in de gaten dat die ene keer per week op de bank eten en niks zeggen tegen je vent geen vrouw wat uitmaakt. Wel zo rustig. Maar een paar weken achter elkaar, dat kan weleens op protesten komen te staan. Wat doe je dan? Precies hetzelfde als wanneer je een luidruchtig feestje hebt gepland, maar met lastige buren zit: die nodig je uit. Vandaar dat er inmiddels meer oranje voor vrouwen in de schappen ligt dan voor mannen. Kijk, dat maakt het pas echt leuk. Prullaria voor een avond of wat, daar kan ik wat mee. De blikvangers dit jaar: de Super 14 jurk van Supertrash, dat vreemde, vormeloze geval van Bavaria, en natuurlijk het juichpak van onze Roy.

 

In dat juichpak - nouja, de broek, het hele pak ging me te ver - zat ik op het terras de wedstrijd tegen Spanje te kijken. De man-vrouwratio was 50:50. Dit is allang geen mannenfeestje meer, de vrouwen hebben het overgenomen. Die zaten met oranje hoeden, jurkjes en nagellak, aan de oranje Aperol, terwijl er van de mannen er welgeteld één een oranje T-shirt droeg. Oftewel: de reikwijdte van marketing in een notendop.
 

Vrouwen die voetbal kijken
De vrouwen zaten ook vooraan, bij het scherm. Dat leek de mannen niet te storen. Waar ze wel een beetje moeite mee hadden, zo maakte ik op uit de gezichtsuitdrukkingen, was het commentaar. (Bij de sliding na de kopgoal: “Aaaah, hij beschadigt z’n neus! En z’n tanden! Z’n tanden!”, bij weer een doelpunt: “Ah gossie. Dat snoetje van de keeper. Gut, wat sneu voor die man.”)  
 

Maar ook daar kwam een einde aan. Bij het afgekeurde tegendoelpunt was het een vrouw die direct, maar echt direct, bij het raken van de bal droog opmerkte: “No worries. Hartstikke buitenspel.” Hiermee was de vrouwelijke hegemonie compleet. De heren kunnen misschien harder brullen, maar voor de rest is het niet meer ‘weg met die wijven’. Tuurlijk snappen we inmiddels die buitenspelregel, hallóho!

 

Wereldkampioenschap voetbal 2014: wij zijn allen voetbalvrouwen. We are legion.