Get Uncomfortable: Face your fears

Alhoewel ik de afgelopen tijd behoorlijk wat oncomfortabele acties heb ondernomen – lees: naakt voor het raam dansen – vind ik sommige dingen écht eng. Zoals het spookhuis, bomen klimmen en die ene droom waarmaken. But here we go.
 

Laat ik het eerst maar toegeven. I failed. Big time. Ik was een aantal weken geleden met vrienden naar de Efteling gegaan. Logischerwijs wist ik dat er in hét favoriete kinderpark van Nederland geen angstaanjagend spookhuis staat. Maar toch. Ik kende verhalen over het spookhuis ‘nieuwe stijl’ – waar je achtervolgd wordt met de kettingzaag – en een gegarandeerde paniekaanval staat niet heel hoog op m’n ‘to do’ lijst. Dus nee. M’n vrienden dachten er echter heel anders over en ik was niet van plan om in een kinderpark te flippen over een vliegend spook. Ik bedoel; het is de Efteling. Er is staat een pratende boom in het park. Hoe erg kan het zijn? 

Spookhuis

De Efteling was deze dag een uur langer geopend en tijdens dit laatste uur stond er niemand voor het spookhuis. De verlichting leek te zijn uitgeschakeld – of men doet in de Efteling ook aan energiebesparing – waardoor je werkelijk geen ene bal kon zien. Het eerste zenuwtrekje verscheen op m’n gezicht. Vastgeklemd aan m’n vriend liep ik door de gang van de wachtrij, totdat we voor een dichte deur stonden. Niemand. Behalve een schoonmaakster, dachten we. Maar toen deze vrouw – of man – na de vijfde keer “Hallo?” nog niet reageerde, was ik er klaar mee. Spookhuizen forget it. Ik zit in de Droomvlucht. 
 

 

Bomen klimmen
Poging twee tot een ‘face your fear’ was stukken leuker. Ooit van de Soester Duinen gehoord? Nee? Mooi, want dat had ik ook niet. Maar het blijkt absoluut dé plek voor buitenlandliefhebbers, zonder het daarbij behorende budget. Heel mooi. Heel rustig. En genoeg bomen om in te klimmen. Want dat was blijkbaar wat m’n vriend hier vroeger deed. En wat hij nu ook weer van plan was. Schijtluis als ik ben, bleef ik een beetje angstig naar boven kijken, terwijl hij vol overtuiging naar boven klom. Ik – ‘avonturier’ – die even uit een vliegtuig in Australië springt, is bang voor een boom. Dat is pas knullig. Maar ik heb dan ook een beetje hoogtevrees. En ben als de dood om weer een pols te breken (want wat is het godvergeten kut om je haar met één hand te wassen). 

 

Vriend is echter niet iemand die opgeeft. Vervelend karaktertrekje. Heb ik ook. Dus vijf minuten later klim ik alsnog de boom in. Beetje verwilderd, beetje zware adem, maar: I did it. De foto is er om het te bewijzen. Of ik tot de top ben geklommen? Nee, natuurlijk niet. Ik ben geen aap. Maar wie weet durf ik de volgende keer langer dan tien minuten in de boom te zitten, zonder de hele tijd naar beneden te kijken met de gedachte ‘hoeveel botten zou ik breken’? 

 

Allergrootste angst
Afgelopen week ben ik ook gestart met m’n allergrootste fear. Het is nog niet iets waar ik heel veel over kwijt wil, maar als ik het voor elkaar krijg dan heb ik waarschijnlijk het meest oncomfortabele en gaafste van mijn hele lijst voor elkaar gekregen. Maar in de tussentijd moet ik nog naar de karaokebar, leren skateboarden, schilderen etc. Oncomfortabel leven ‘keeps you busy’ en ik kan het je zeker aanraden.