Somebody Els: Het is oranje wat er blinkt?

Ik zie oranje vlaggetjes in de straten en oranje hamsters in de supermarkt. Mijn dochter is rood-wit-blauw geschminkt, als ik haar van het kinderdagverblijf haal. 

 

Mijn Instagram- en Facebook-tijdslijnen staan vol met vrienden die hun uiterste best doen zo oranje mogelijk op de foto te gaan. Vol trots worden de Roy Donders juichpakken geshowd. Het is tenslotte ‘limited edition’. Alles is oranje. Overal waar ik kijk.

 

Toen en nu

Ik was getrouwd met een voetballiefhebber. De zondag stond volledig in het teken van dat spelletje. Eens in de twee weken was mijn partner op zondagmiddag afwezig, omdat hij - naar eigen zeggen - het mooiste stadion van Nederland bezocht. Voor de goede orde: dat stadion staat in Rotterdam. Als hij dan eenmaal thuis was, ging de televisie aan om stipt zeven uur. Hij zorgde ervoor dat hij die dag geen nieuws had gezien of gehoord, zodat de uitslagen van de gespeelde wedstrijden nog niet bekend waren. Anders was het niet meer leuk natuurlijk. Had hij per ongeluk wél een uitslag gehoord, dan was hij teleurgesteld. Erg teleurgesteld. Voor hem is voetbal geen spelletje, voor hem is voetbal passie.
 

 

Niet gek natuurlijk dat ik in al die jaren genoeg van die passie heb meegekregen. Ik kreeg zelfs een beetje verstand van voetbal: ik wist de namen van de spelers en coaches, ik wist welke incidenten er waren, ik had een mening over het gespeelde spel per wedstrijd. Ik had - en heb nog steeds - sympathie voor zijn voetbalclub.

 

Oranje-wedstrijden

Van EK’s en WK’s maakten we een feestje. We spraken per wedstrijd af bij vrienden, keken de wedstrijden op grote schermen, dosten ons uit in het oranje en trokken onze dochter een klein oranje rompertje aan. Ik zat er helemaal in: zelfs wedstrijden uit andere poules keek ik. Ik keek zelfs meer wedstrijden dan mijn toenmalige man. Elk voor- en nagesprek zat ik voor de buis: lachend om Johan Derksen die ongenuanceerd alles zei wat hij vond. Heerlijk. 

 

Maar nu, dit WK, gaat alles aan me voorbij. Ik kijk geen enkele wedstrijd, zelfs niet van het Nederlands elftal. Ik weet de namen van de spelers niet meer, ik heb geen idee in welke poule Nederland zit en ik heb geen flauw idee of er een programma op de televisie is waarin Johan Derksen zijn ongezouten mening geeft. Ik blijf op de hoogte via mijn Facebook-tijdslijn. En vuurwerk buiten verraadt het ook als Nederland heeft gescoord. En dat is blijkbaar genoeg.

 

 

Ligt het aan Roy?

Ik heb me afgevraagd hoe het komt dat het me niets meer doet. Ik heb me afgevraagd waarom ik, zodra er een reclame over het WK op tv is, begin te zappen. Het kan toch niet alleen liggen aan de kop van Roy Donders of één van de Toppers, dacht ik zo. Interesseert het me niet meer?

 

Ik ben tot de conclusie gekomen dat het altijd zijn passie is geweest waar ik in meeging. De gezelligheid en het saamhorigheidsgevoel dat je deelt met 7 miljoen andere Nederlanders is aanstekelijk. En in die tijd was het goed. Maar nu is het weer tijd om te ontdekken waar mijn passie ligt. En blijkbaar ligt dat niet bij Oranje. Hoe goed de supermarkten en grote warenhuizen er ook op inspelen: mij boeit het niet.

 

Waar mijn passie dan wel ligt? Dat ben ik nog aan het ontdekken.