Dagboek van een transvrouw: Boos

“Ik zou er niet aan beginnen als ik jou was. Er kan zoveel misgaan en wat schiet je er uiteindelijk mee op? Ik weet wel dat het belangrijk is hoor, maar als het niet hoeft zou ik het echt gewoon niet doen.”

Een kennis, een vriendin van een vriend heb ik zojuist ontmoet. Ze weet van mijn ‘trans’ zijn en informeert naar mijn komende operatie, nu over een maand of acht.

“Nou, ik ben vorige week in het stadhuis geweest om volgens de wet van geslacht te veranderen. En als ik merk wat voor een impact dat heeft. Het doet me zo goed om weer een stukje meer mezelf te kunnen zijn.” Ik merk dat ik mezelf aan het verdedigen ben, ga uitleggen waarom ik die geslachtsveranderende operatie toch aanga. Het gesprek kabbelt verder over eten, de zomer en wat we in de vakantie zoal gaan doen.
 

 

Kwaad

Pas als ik thuis ben merk ik dat ik ontzettend kwaad ben. Ik ben een beetje een sufferd wat dat betreft. Het duurt vaak even voordat ik doorheb dat er iets gebeurt dat ik niet prettig vind. Ik ben soms een beetje naïef of gewoon aardig, net hoe je het wil zien. In ieder geval vaak te laat met ad rem reageren.

Ik plof neer op de bank. Hoe haalt ze het in haar hoofd?, hoor ik mezelf denken. Denkt ze werkelijk dat ik zo’n operatie voor mijn lol doe? Denkt ze werkelijk dat er een keuze is? Denkt ze echt dat ik in het begin voor mijn plezier als een verklede vent de straat op ging en dat ik zomaar tegen familie, vrienden en collega’s ging vertellen dat ik voortaan een vrouw zou zijn? Zou ze echt het idee hebben dat ik hormonen slik gewoon omdat het kan? Verplicht in therapie. Het zoeken, de verwarring. Alsof er een keuze is. Zou ze echt denken dat ik hier allemaal voor kies omdat er iets te kiezen valt?

 

Ik hijs me op uit de zachte bank en loop naar de keuken om thee te maken. Dan laat ik met een woest gebaar de waterkoker vollopen en klap met een wilde beweging het deksel van de koker dicht.

Mijn hoofd tolt nog steeds. Mijn boosheid is in volle hevigheid aanwezig. Ik kan het nog niet loslaten.  Ze heeft geen idee hoe rot ik me ooit heb gevoeld. Hoe eenzaam ik was en hoe mijn leven door mijn vingers wegglipte. De wanhoop. Hoe bang ik ben geweest en hoe daar langzaam kracht en durf voor in de plaats kwam. Dat ik de Mount Everest heb beklommen alleen maar om gewoon mezelf te kunnen zijn, net zoals iedereen. Ik zucht terwijl ik het theezakje op en neer beweeg in de grote mok. Dus ach, wat moet ik met zo’n opmerking als ‘ik zou er niet aan beginnen als ik jou was’.

 

 

'Supergoed idee'

Ik denk terug aan een ander ‘supergoed idee’ dat iemand me eens gaf: “Je zou eigenlijk hulp moeten zoeken voor jouw probleem”, terwijl ik al lang door de psychologische mangel was gehaald, verplicht psychiatrische tests had gedaan en een psychiater had gezien voor een second opinion. Luisteren kan zoveel lastiger zijn dan ongevraagd je mening geven.

 

Mijn boosheid ebt weg, eindelijk. Alles wat er te denken valt is wel gedacht. Mijn hart stroomt weer vol met mededogen en rust want ik ben vooral een geluksvogel. Omdat ik de kracht heb dit gekke pad te lopen. Dat ik kan omgaan met die rare streek die moeder natuur me heeft geleverd en dat ik me omringd weet door liefde en begrip. Het positieve in mijn leven blijft overheersen. Ik kan er ook niets aan doen. Ik ben gewoon heel blij nu met alles wat ik heb. Omdat ik het donker heb ervaren is het nu zo’n feest om het licht te kunnen zien.