Sexual healing / sexcial harassment

Om chagrijnig van te worden: van die hijgerige vraagjes die in je privé-inbox van Facebook terechtkomen. Als vrouw mag je het allemaal normaal vinden, of zelfs als compliment opvatten.

 

Nee, niet van die Filippijnse, Russische of Thaise troela’s op zoek naar een melkkoe. Voor zover die troela’s overigens al bestaan, en er niemand achter steekt die de troela’s zelf als melkkoe gebruikt. “Hi! I really like your profile pic! I would like to know you better!”, of de variant die er geen doekjes om windt: “Do you want to marry me?”. De profilepic-versie kreeg ik trouwens na Oud & Nieuw, toen ik in een brakke bui mijn foto had veranderd in Linda Blair op haar Exorcist-hoogtepunt, wat meteen te denken geeft over hoe hoog de lat gelegd wordt. Maar goed, die versie bedoel ik dus niet.
 

 

Lateavondpiemelkriebel
Welke wel? Dames, ik denk dat de meesten van jullie het wel kennen. Iemand voegt je toe, je denkt ‘vooruit’, want ze lezen je werk en dat is altijd goed, je hebt er buiten een paar occasional likes over en weer geen omkijken naar, en dan komt het. Het is - meestal - laat, en in de reclame of tussen de bedrijven door check je even je Facebook. Het begint steevast als volgt. Je ziet dat iemand iets van je geliked heeft. Oké, fijn. Vervolgens wordt dat in de privé-inbox nog eens herhaald: “Leuk stukje!” Wat ik niet snap, want dat hebben ze al onder de post gezegd en ik ben niet lastig van begrip. Maar vriendelijk als je bent, reageer je met “Thanks!”. Dat zet de deur blijkbaar open, het voorgaande was slechts een check of je digitaal beschikbaar bent. Alleen, wat dat soort onnozelaars maar niet wil snappen: ‘online’ betekent iets heel anders dan ‘beschikbaar’. Want nu komt de aap, op zoek naar sexual healing voor zijn lateavondpiemelkriebel, uit de mouw. 

Aanblik van een stijve micropenis

“Wat ben je aan het doen?” Gaat je geen zak aan, dus daar reageer ik niet op. Wat geen afdoend signaal is, want de nood naar een chickie dat uit haar dak gaat van deze vorm van aandacht, blijft hoog. Je telefoon blijft dus ploppen en pingen. Op het hoofdschermpje zie je meerdere berichtmeldingen. “Ik ben aan jou aan het denken. Mmmmm.” Gatver, val daar jezelf mee lastig want het boeit me niet waar je aan denkt. “Wat ik met je zou willen doen." Té-ríng, rot op met je hete broek, gast. “Huppeldepupje heeft je een afbeelding gestuurd.”

Die maak ik niet eens meer open. De aanblik van een stijve micropenis stemt me niet vrolijk en zeker niet hitsig. Dus daar ga ik wat mee doen, maar dat is vermoedelijk niet het gehoopte: ik block. Weg ermee.

 

 

Dat vindt ze vast leuk
Weg ermee, want wat moet je ermee? Nee echt, wat moet je ermee? Mijn status vermeldt duidelijk dat ik een relatie heb, maar het is ook duidelijk dat zoiets geen beletsel vormt. Ik beschouw het als beledigend voor mijn partner dat zijn bestaan hier even als onbetekenend wordt gekenmerkt. Ook al is het door iemand wiens eigen bestaan me een bal zal jeuken. Het irriteert ook, omdat er klakkeloos vanuit wordt gegaan dat vrouwen daar op zitten te wachten. Dat sommige mensen Facebook afstruinen en bij eigenlijk wildvreemden denken: Oja, die is er ook nog! Weet je wat? Ik stuur ‘r een foto van mijn vrolijk steigerende piem, want dat vindt ze vast leuk!
 

Sexcial harassment
Heren, wake up and smell the fucking coffee, dit vindt geen vrouw ter wereld leuk. Het is géén compliment. Die benaderingswijze is goedkoop, onrespectvol en een draai om de oren waardig. Het is sexcial harassment; zowel sexual als social. Heeft jullie moeder jullie geen respect voor vrouwen bijgebracht? Of liep je vader ook altijd op straat te rubbernekken naar andere vrouwen dan je moeder? Dan ga ik jullie iets verklappen: we vinden dit niet stoer. Niet aantrekkelijk, en niet opwindend. We vinden je sneu. 

‘Respect’ heb je namelijk niet alleen in maffiafilms, maar altijd en overal. Dát vinden we pas stoer.