Sabine: 'Ik heb vier bijna-doodervaringen gehad'

 
Hartstilstand
“Ik wist dat wat me overkwam heel bijzonder en belangrijk was. Maar helaas wist ik ook dat ik weer terug moest, naar de realiteit.” Sabine (44) kreeg op haar tweeëndertigste al een hartstilstand. En alsof dat nog niet heftig genoeg was, moest ze ook nog van iets heel anders herstellen. Haar bijna-doodervaring. “Het begon in de ambulance. Ik was uitgetreden uit mijn lichaam en zag ik mezelf liggen op de brancard. Helemaal blauw aangelopen, omdat mijn bloed niet meer goed door mijn lichaam werd gepompt. Mijn bewustzijn riep: beweeg je benen, praat, doe iets met je handen! Maar er gebeurde niks, heel eng vond ik dat. Het ene moment zag ik hoe het personeel druk met me in de weer was, het volgende moment voelde ik hoe ik weer in mijn eigen lichaam terugkeerde.”
 

“Het is heel naar om jezelf zo toegetakeld te zien. Eenmaal in het ziekenhuis moest ik weer warm worden gemaakt en op dat moment kreeg ik een zogeheten flatline. Mijn hart stopte ermee. Ineens werd ik omgeven met een helder licht. Het leek geen droom of fantasie, het voelde en het was ook levensecht. Toen ik weer ‘terugkwam’ vroeg ik me af: waar was ik geweest? Maar de verpleegkundige die aan mijn bed stond kon me geen antwoord geven. Ik wist dat ik haar niet kon vertellen wat ik had meegemaakt. En ja, wat moest ik vertellen? Ik kon het zelf amper bevatten. Dus hield ik het voor me.”
 
Niet veel later werd Sabina ontslagen uit het ziekenhuis. “Ik had ‘maar’ een hartstilstand gehad en omdat ik geen operatie nodig had, konden de artsen niet veel meer voor me doen. Daarbij werden mijn hartklachten ook niet erkend door de gezondheidszorg, omdat in die tijd het bijna niet voorkwam dat vrouwen op een jonge leeftijd hartproblemen hadden. De artsen wisten niet wat ze met me aan moesten.” Tijd om uit te rusten kreeg Sabine niet, want ze wilden geen bed voor haar vrijhouden. “Nog amper bijgekomen van alles, lag ik alweer thuis. Maar ik moest niet alleen genezen van mijn hartfalen, ik moest ook mijn bijna-doodervaring in het ziekenhuis en in de ambulance verwerken. Want wat ik in het ziekenhuis meemaakte was zo intens, ik wist alleen niet hoe ik het moest benoemen. Ik had geen idee dat dit dus een bijna-doodervaring was.”
 
Tweede bijna-doodervaring
Haar tweede bijna-doodervaring kwam niet veel later. “Ik weet het nog goed. Het was nacht en overdag viel ik al om de haverklap flauw. Elke keer stopte mijn hart er even mee en dan viel ik op de grond. Dit was heel zwaar voor me. Opnieuw schoot ik uit mijn lichaam en zag ik mezelf weer vechten voor mijn leven. Ook voelde ik hoe ik weer terugging in mijn lichaam, ook de angst zoals in de ambulance kwam terug. Na twee weken was ik op een ochtend door dit alles heel erg ziek, maar ik wist dat het ontzettend belangrijk was dat ik was teruggekomen. Tijdens deze bijna-doodervaring zag ik namelijk mijn hele levensoverzicht. En ja, ook de toekomst kreeg ik te zien. Ik zag mijn toekomstige man en wist dat ik hem in mijn leven zou gaan ontmoeten. Ik raakte niet in paniek om wat ik zag, want ik wist dat ik nog lang te leven had en dat dit niet het einde was. Maar ik wist ook dat ik medische hulp nodig had en dus ben ik gelijk naar de huisarts gegaan.”
 

Later begreep Sabine dat wat ze had meegemaakt een bijna-doodervaring was. “Je kan door vele heftige situaties een bijna-doodervaring meemaken. Het is namelijk een soort verruiming van je bewustzijn. Dit kun je krijgen als je een zware operatie ondergaat, chronisch ziek bent, maar ook als je wordt mishandeld kun je uit je lichaam treden, omdat wat je meemaakt te zwaar voor je is. Een bijna-doodervaring kun je op verschillende manieren meemaken, maar meestal treed je uit je lichaam of heb je een lichtervaring, wat ik dus meemaakte in het ziekenhuis toen mijn hart ermee stopte.” Sabine heeft uiteindelijk vier bijna-doodervaringen gehad, waarvan twee heel heftig.
 
Veranderd
“Je raakt tijdens een bijna-doodervaring heel bewust van jezelf. Logisch dus dat je hierdoor kan veranderen, dat was bij mij niet anders. Ik was na mijn ervaringen niet alleen veel rustiger geworden, ik werd ook extreem overgevoelig. De zenuwbanen in je lichaam zijn namelijk allemaal elektrisch geladen en bij zo'n ervaring worden deze gevoelig. Ik moest opnieuw leren omgaan met tijd, ruimte en prikkels. Douchen bijvoorbeeld, het gevoel van de warme stralen, drong echt door tot diep in mijn huid. Ook heb ik een tijd lang met een zonnebril gelopen, omdat het licht te fel was en daardoor kon ik vaak ook bijvoorbeeld maar een halfuur tv kijken in plaats van een hele film.”
 
Nog altijd moet Sabine niet alleen dealen met de lichamelijke, maar ook met de psychische gevolgen van haar bijna-doodervaringen. “Lichamelijk heb ik nog steeds last van het feit dat ik mijn lichaam niet altijd goed kan aansturen. Maar ook emotioneel heb ik een klap gehad. De gezondheidszorg stuurt je al gauw naar een psychiater als je een bijna-doodervaring hebt gehad. Omdat ik twee vrij diepe ervaringen heb gehad, was dit voor mij erg traumatisch. Al voor mijn ervaringen was ik werkzaam als therapeut, dus besloot ik mezelf te helpen met de problemen die ik ondervond. Ik heb veel vrienden verloren, ben zelfs mijn baan kwijtgeraakt, maar ook mijn familie vond het moeilijk mij te zien veranderen. Want ja, ik mocht toch blij zijn dat ik nog leefde? Alleen voelde het voor mij niet zo. Ik had iets ervaren wat ik toen nog met niemand kon delen.”
 

“Na mijn bijna-doodervaringen wilde ik het ook graag hebben over God en diepere dingen, maar mijn vriendinnen hadden daar helaas minder behoefte aan. Nu ben ik altijd al gelovig geweest, maar na wat ik heb meegemaakt, weet ik echt 100% zeker dat ik deel uitmaak van een groter geheel. Ik ben inmiddels heel dankbaar dat ik hier nog ben, maar dat heeft lang geduurd.”
 
Sabine heeft na deze gebeurtenissen een eigen praktijk opgericht waar mensen die ook zo'n ervaring hebben gehad of denken er een te hebben gehad, terecht kunnen. Ze heeft haar eigen fragariamethode ontwikkeld waarmee ze kan constateren of iemand daadwerkelijk een bijna-doodervaring heeft gehad. “Een bijna-doodervaring is lang niet altijd positief. Het kan ook heel vervelend zijn. Maar hoe dan ook beïnvloedt het je leven. Ik zou in ieder geval graag willen dat mensen zo'n ervaring niet meer als een ziekte zien, waarvoor je moet worden behandeld, maar als iets moois. Iets wat je leven kan verrijken. In India en Afrika bijvoorbeeld zien ze een bijna-doodervaring als iets bijzonders, een hergeboorte met een religieuze of een spirituele betekenis.” 

Heb jij een bijna-doodervaring gehad of denk je het? Dan kun je hier contact opnemen met de praktijk van Sabine. 

Lees ook onze andere real life-verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar redactie@ze.nl o.v.v. real life verhaal.