Somebody Els: Samen naar school

We lopen met zijn drieën het klaslokaal binnen. Onze bijna vierjarige dochter staat tussen ons in. “Hallo, jij bent Romy volgens mij!”, zegt de juf. Romy geeft juffrouw Marjo op mijn verzoek een handje. We gaan alleen even kennismaken met Romy’s juf, dus er zijn vandaag geen kindjes in de klas.

 

Op momenten als deze kan Romy zich weleens overweldigd voelen. Ze zal zich dan achter mij verschuilen, of ze besluit om met haar rug letterlijk tegen ‘de situatie’ aan te gaan staan. Maar vandaag gaat het goed. Er zijn ook geen andere kindjes in de klas vandaag: de rust helpt.

 

Juffrouw Marjo is wat ik noem een ‘echte ouderwetse kleuterjuf’. Standvastig en kordaat, misschien zouden kleine kinderen haar zelfs streng kunnen noemen. Maar ze is ook geïnteresseerd en toegankelijk. Romy besluit in de poppenhoek te gaan spelen, terwijl Martijn en ik plaatsnemen op de kleine kleuterstoeltjes. Marjo legt kort wat zaken uit over de gang van zaken op school. Er wordt niet ingegaan op ‘onze situatie’, maar ik vind het erg belangrijk dat de juf weet dat Romy gescheiden ouders heeft. Ik vind het nogal moeilijk om uit te spreken, omdat je ergens het gevoel hebt te zeggen dat je hebt gefaald. Maar ze moet het weten.

 

Alsof we nog getrouwd zijn

En dus vertel ik Marjo dat we apart wonen, en welke consequenties dat heeft voor Romy en haar dagelijks leven. De juf lijkt verbaasd te zijn over deze opmerking, en ik kan het haar niet kwalijk nemen. Tenslotte zitten we daar zo gemoedelijk samen op die kleine stoeltjes, dat het net lijkt alsof we nog getrouwd zijn. Ze is het ook niet gewend, want ze zegt: “Wat goed van jullie dat jullie hier dan zo samen zitten!” Mijn antwoord daarop is precies zoals ik het voel: “Vanzelfsprekend.” 

 

Niet alleen voor Romy vinden wij het vanzelfsprekendheid dat je naast elkaar moet kunnen zitten, maar ook voor onszelf. Ik kan me een leven zonder hem niet voorstellen, ondanks dat we besloten uit elkaar te gaan. Blijkbaar zijn wij een uitzondering, want Marjo geeft aan dat het helemaal geen vanzelfsprekendheid is dat ouders gezamenlijk naar school komen als ze van elkaar gescheiden zijn. En dat vind ik ergens moeilijk om te bevatten.

 

Het ego

Kijk, ik realiseer me dat elke situatie anders is en dat het in sommige gevallen gewoon beter is als de ouders zo min mogelijk contact met elkaar hebben. Maar in veel gevallen is het vaak het ego van één of beide ouders dat het niet toelaat om met elkaar door één deur te kunnen.

 

Nog niet zo lang geleden vertelde een collega mij dat haar buurvrouw in scheiding lag. Haar man had haar van de ene op de andere dag verlaten voor een andere vrouw. Verschrikkelijk, wat een helse situatie. Ik kan me zó goed voorstellen dat dit voor deze vrouw het ultieme verraad moet zijn, en een aanslag op haar zelfvertrouwen. Ik had erg met haar te doen toen ik het hoorde. Mijn collega zei ook dat de buurvrouw haar ex-man had gemeld dat hij het kon vergeten zijn kinderen vaker te zien dan eens in de twee weken. Tenslotte was híj weggegaan, en dus mocht híj opdraaien voor de consequenties. En daar word ik dan weer een beetje vinnig van, want dat is het ego.

 

Hoe dan ook, uiteindelijk lopen we met z’n drieën het klaslokaal weer uit. Romy in het midden. "Een-twee-hup", en we trekken haar aan haar armpjes de lucht in. Eenmaal thuis geeft papa zijn dochter een dikke knuffel, en ik krijg er ook één. We kijken elkaar nog even aan met de tranen aan de oppervlakte, en dan vertrekt hij naar zijn eigen huis. Want hoe gemoedelijk het ook allemaal gaat, verdrietig en pijnlijk blijft het wel.