Uithuilen bij Borsato

In de verte spreekt een stem die ik herken van onze ruzies

Over kleine misverstanden over grote desillusies

En ik hoor de kille klanken van jouw ingehouden woede

Maar wat kan ik meer dan janken als ik dit niet kon vermoeden

 

De koek is op

Wat kon ik niet vermoeden hoor ik je vragen? Na 17 jaar maakt hij een einde aan ons huwelijk. Ik schreeuw dat ik dat niet wil, ik wil er nog verder voor vechten, maar hij kan niet. De koek is op. In het begin was ik erg boos, euhmm... nou ja, woedend meer. Ik probeer me er nu bij neer te leggen, maar loop nu al een paar dagen te huilen omdat ik het moeilijk vind om hem los te laten.

 

Wat is er toch met ons gebeurd? We waren beste vrienden. We bouwden en bemoedigden elkaar met woorden. De liefde is nu verdwenen uit onze woorden. Hij beschermde mij, ik voelde me veilig en mooi. Waar is dat alles gebleven? Wij staan nu tegenover elkaar in plaats van naast elkaar. Wanneer is dit alles zo drastisch veranderd dat er geen terugkeer meer is naar het oude? En nu… nu zijn we vreemden van elkaar. 
 

 

Een nachtmerrie

Ik hoop soms dat dit alles een nachtmerrie is, maar helaas is er niemand die mij wakker maakt. Niemand die mij geruststelt door te zeggen: "Het was maar een droom." Wanneer ik in de ochtend wakker word, is het nog steeds leeg naast me. Ik herken hem niet meer en hij mij ook niet. We leven als huisgenoten en daar doe ik heel stoer over, maar het doet me pijn. Veel pijn. Ik mis mijn maatje, mijn klankbord. Degene bij wie ik terecht kon voor raad, klagen over iets of iemand. 

 

Tot de dood

De laatste jaren van ons huwelijk waren niet makkelijk en toch had ik niet kunnen vermoeden dat wij zo uit elkaar zouden gaan. Ik heb immers beloofd: tot-de-dood-ons-scheidt. En zo is het ook wel een beetje, want een stukje van mij sterft samen met het sterven van ons huwelijk. Het was een mooie vlucht met de laatste kilometers veel turbulentie, maar toch had ik niet gedacht dat het vliegtuig zou crashen. Ik wens hem al het goede toe en hoop dat hij het geluk vindt waar hij naar op zoek is. Ik was zijn eerste liefde en zal dat altijd blijven. Die plaats kan geen andere vrouw ooit van me overnemen. Ik weet echt niet hoe, maar ik moet hem loslaten. Vaarwel vriend, vaarwel man, vaarwel droom, vaarwel en-ze-leefde-nog-lang-en-gelukkig…
 

 

Ik voel de waterlanders al weer opkomen. Ik druk nogmaals op play om naar Margherita van Marco Borsato te luisteren. Geen Endless Love meer van Lionel Richie, want de koek is op. Waar zijn toch die tissues gebleven?

 

Het is net of iemand anders in jouw lichaam is gekropen

En ik heb niet eens gemerkt dat-ie naar binnen is geslopen

Om jouw liefde uit te wissen en m`n wereld te vernielen

Wil er niemand me vertellen dat ik alles heb gedroomd