The Break-Up: 'Het was zijn egoïstische keuze'
"Toen ik T. leerde kennen, werd ik na een paar afspraakjes al aan zijn familie voorgesteld. Zo warm als ik toen ontvangen werd: wat een verademing! Het ging namelijk bij mij thuis niet zo goed. Ik was daar thuis zelfs zo welkom, dat ik uiteindelijk door zijn ouders in huis werd genomen toen ik het niet meer trok.”
Femke
leerde T. kennen op de middelbare school. “Hij was de knapste van de klas. Er was niemand die hem niet mocht en natuurlijk zag elk meisje hem wel zitten. Toch koos hij voor mij. Op MSN gaven we op een dag toe dat we elkaar leuk vonden en sindsdien zijn we niet zonder elkaar geweest. Zo jong als we waren, allebei zestien, zo ontzettend verliefd waren we ook. De eerste keer spraken we stiekem af op een plekje naast het water waar we uren met elkaar kletsten en knuffelden. En o, toen die eerste keer dat we zoenden, net zoals in de film. We schuilden voor de regen onder de bomen toen het gebeurde. Kippenvel over mijn hele lichaam!”
Toen Femkes thuissituatie moeilijker werd, trok ze bij T. in. “Mijn wereld stortte in, maar als ik bij hem in zijn armen lag, kon ik alles zo vergeten. Toch ging het niet altijd even goed met me en ik kwam terecht in een diep dal. T. is er in die periode altijd voor me geweest. Toen het weer langzaam beter met me ging, was onze band sterker dan ooit tevoren. Hij heeft me er echt uitgetrokken en me laten zien dat het leven niet zo slecht was als ik soms dacht.” Na deze moeilijke periode, wilde T. graag zijn droom waarmaken en muzikant worden. “Ik vond dat het nu mijn beurt was om hem te steunen. Dus dat heb ik op alle mogelijke manieren gedaan. Soms sprak en zag ik hem amper, maar dat maakte me niet uit. Ik vond het moeilijk te begrijpen, waarom zijn muziek zo belangrijk voor hem was en dat hij er zomaar alles voor aan de kant zette, maar ik zag ook hoe blij hij er van werd. Ik accepteerde het gewoon. Zo verschrikkelijk verliefd was ik op hem.”
“T. was perfect voor me. Als ik over hem vertelde, was ik ontzettend trots en verscheen er automatisch een glimlach op m’n gezicht. Soms werd hij weleens gek van me, dat ik iets te enthousiast en blij was wanneer ik weer bij hem was.” Het moment kwam dat T. en Femke gingen studeren, maar wel allebei in een compleet andere stad. “Ik was bang dat ik hem kwijt zou raken, maar dacht: we hebben zo veel samen doorstaan, dit kunnen we ook wel aan. Hij zat meteen goed op zijn plek. Hij had het ontzettend naar zijn zin en ik was blij voor hem. Maar na een paar weken zag ik wat voor invloed de stad op hem had. Hij veranderde zijn kleding en niet lang daarna ook zijn gedrag. Ik gaf het in het begin niet veel aandacht. Het zou vast komen, omdat hij nog moest wennen aan de nieuwe studie en stad, dacht ik.”
Femke gaf T. de ruimte om zijn plekje te vinden. “En toen zette hij ineens, uit het niets, een streep onder onze relatie. Hij wilde een leven vol muziek en ik paste daar niet meer bij. Liedjes, films, boeken: je hoort en ziet overal dat dumpen het ergste is wat er is, maar je weet pas hoe het echt is, wanneer je het zelf meemaakt. Ik kon de maanden erna geen fatsoenlijke nacht slapen. Ik ben er twee weken zelfs echt goed ziek van geweest. Overgeven, koorts, ik viel vier kilo af. Een zombie was ik. Het besef dat de persoon waar je alles voor over hebt jou niet meer nodig heeft, is echt te pijnlijk voor woorden.”
Femke en T. hebben uiteindelijk vijf jaar een relatie gehad. “Hij was de fundering in mijn leven, maar nu probeer ik mezelf bij elkaar te rapen. Ik weet ook wel dat ik me op een dag weer mezelf ga voelen, maar zo voelt het niet op dit moment. T. is druk bezig met zijn studentenleven en zijn muziek. De foto’s op social media liegen er in elk geval niet om. Hij kan blijkbaar prima zonder mij, door middel van afleiding gaat hij om met emoties, is wat hij me ooit vertelde. Kon ik dat maar, plezier hebben zonder de pijn.”
“Het voelt alsof ik niet alleen mijn vriendje, maar ook mijn beste vriend kwijt ben. Niemand kende me beter dan hij. Hij weet dat het een egoïstische keuze is geweest om het uit te maken, maar hij staat er toch volledig achter. Ik zal vanzelf weer langzaam opkrabbelen en mijn leven oppakken, ik zal zelfs misschien ooit met een glimlach terug kunnen kijken op onze vijf jaar samen, want ik was echt gelukkig.”