Afscheid nemen
Nog een maand. Nog een kleine, lullige maand en ik ben 28. Acht-en-twin-tig. Het is wat. Tenminste, dat dacht ik rond m’n pubertijd. Ik wist het toen ook zeker: rond deze leeftijd had ik álle wijsheid in pacht. Ha-ha-ha. Dommerd.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben op zich toch best ver gekomen sinds m’n pubertijd. Twee volbrachte opleidingen, een semi-opgevoede hond, een leuke baan, toffe vrienden en een idioot (en lief) vriendje. Klinkt niet slecht, toch?
Wijsheid
Zelfs die wijsheid lijkt stukje bij beetje toe te nemen. Geen emotionele wantoestanden meer, maar even tot 10 tellen. Ofzoiets. Dat ouder worden ook betekent dat je afscheid moet gaan nemen van zaken... vind ik weer een beetje minder. Want zeg maar toedeloe tegen dat rimpelloze huidje, dág tegen een weekend consequentieloos zuipen en adios richting die acht volle uren slaap.
Pukkel
Dat je na al die jaren nog steeds geen dikke doei kunt zeggen tegen die pukkel op je voorhoofd, lijkt dan ook een gemeen grapje. Gelukkig biedt de opticien uitkomst. Als de uitgebreide oogtest bevestigt wat ik al vermoedde, verberg ik vanaf volgende week in ieder geval elke oneffenheid met een kek montuurtje. Ieder nadeel…
Vreemde ciao
Afscheid nemen lijkt een beetje part of life te zijn. En dat is soms leuk (doei studentenloontje, hallo creditcard met vele – valse – beloftes). Maar soms is het ook een beetje kut (definitief vaarwel zeggen tegen dierbaren: went het ooit?). Momenteel heb ik te maken met een vrij vreemde ciao. Want ik stop als vaste columnist bij Ze.nl. Niet omdat ik er geen zin meer in heb, maar m’n interesses zijn een beetje verschoven. Het is dan ook geen definitieve doeg, maar meer een tot ziens. Want ik stop dan wel met het schrijven van columns voor de site, je komt me nog steeds tegen op Ze. Alleen dan bij de healthartikelen.
Hierbij daarom even een kort bedankje naar jullie toe. Voor het lezen, reageren en soms zelfs persoonlijk sturen van een berichtje. Dat werkt altijd motiverend, ook op dagen waarop veertig uur werken al meer dan zat lijkt te zijn. Dus vandaar: geen vaarwel, wel een zie-je-later!
Jerney van Poorten - een 27-jarige in ontkenning - heeft een ‘overdose’ aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.
Vrijwel dagelijks schrijft ze op haar blog absonfriday.com over health in (semi-sarcastische) Jip en Janneke taal. Geen absurde diëten of een suikerloos bestaan, maar op een leuke manier ontdekken hoe je een beetje verantwoord leeft. Dat is tenminste door iedereen vol te houden. N’est pas?
Lees ook de vorige columns van Jerney!
Jerney van Poorten - een 27-jarige in ontkenning - heeft een ‘overdose’ aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.
Vrijwel dagelijks schrijft ze op haar blog absonfriday.com over health in (semi-sarcastische) Jip en Janneke taal. Geen absurde diëten of een suikerloos bestaan, maar op een leuke manier ontdekken hoe je een beetje verantwoord leeft. Dat is tenminste door iedereen vol te houden. N’est pas?
