Ons Soort Loeders: Nieuwe vriendinnen
“Zo ontzwanger je nooit Yolan, en je moet je borsten wel weer eens voor andere doeleinden in gaan zetten. Wat vindt je man hier eigenlijk van?”, vraagt Kaat streng. Dan blijft het even stil.
Yolan wil haar zoon aan de tiet houden tot het joch het zelf voor gezien houdt. We zien het al voor ons, de stoere 6-jarige Melle die tussen zijn riddergevechten door zijn moeders shirt omhoog trekt en even een slokje neemt. Met een mond vol tanden, brrr. Maar ze heeft uit onderzoek dat dat goed is voor kinderen. “En waar ik me ook in verdiept heb, zijn die inentingen. Weten jullie wel dat ze daar autistisch van kunnen worden?”
Volle broek
Yolan en Kaat, mijn vriendinnen van de pufcursus, zijn bij mij thuis met hun zoontjes. “Je kunt de overheid toch niet meer klakkeloos vertrouwen?”, vervolgt Yolan haar betoog. Ze kijkt weemoedig naar onze nu nog functionerende jongens. Ik zie dat Kaat er op in wil gaan en roep snel: “Iemand nog koffie? Vinden jullie de cake lekker? Zelfgebakken!” (Dat is natuurlijk een leugen.)
Dan maakt Melle een geluid. Yolan reageert meteen: “Lieverd, jij moet eten hè? Ach ach, zit mama maar te kletsen... kom maar hier, lieverd." Yolan trekt met een schuldbewust gezicht haar bh-flap naar beneden en legt hem aan.
Dan begint kleine Thomas te brullen. Na een paar minuten is de diagnose rond: een ‘volle broek’. Een term waar ik erg aan moet wennen; mijn Rotterdamse vriendinnen zouden daar iets heel anders mee bedoelen.
Normaal gesprek
Kaat verschoont haar zoon op onze nieuwe bank, terwijl ze hem toespreekt: “Habadabadiepoepelepeepoppetoppetoedeloe!” Ik probeer deze klanken in mijn hoofd te prenten. Dat begrijpt mijn puk ook vast beter dan die volzinnen van mij. Opeens ruik ik een weeë lucht. Yolan duwt Melle’s gezichtje telkens opnieuw tegen haar tiet. Volgens mij zit die jongen al lang mud- en mudvol. “Jaaaaa, altijd voeden op vraag”, oreert onze betweter. “Is ontzettend belangrijk, anders krijgen ze geen vertrouwen.” “Zoals jij dus, met dat vaccinatieprogramma van de overheid”, zegt Kaat.
Dan probeer ik snel een normaal gesprek te beginnen. Helaas, te laat, Melle spuugt iets uit. Op verzoek haal ik een doekje. Terwijl Yolan Melle’s mond zorgvuldig afveegt, blurpt er nog wat over zijn shirt heen. “Oh jee, kan ik een truitje van je lenen?” Ik sleep mezelf met tegenzin de trap op. Jochem heeft altijd vlekken. Moet je een baby dan de hele dag door omkleden?
Middelbare school
Als ik weer beneden kom, ligt Jochem nog steeds in zijn box te niksen. Die is net zo lui als zijn moeder. Melle huilt weer. “Is hij niet gewoon moe?”, vraagt Kaat. “Ja, ik ga hem naar bed brengen”, zegt Yolan. “Thomas is er ook wel aan toe, zo te zien.”
Hè shit, ze gaan toch niet nu al weg hè? We hebben het alleen over die stomme inentingen en die borstvoeding gehad! Ik krijg opeens een donker voorgevoel over ons toekomstige sociale leven. Nou ja, misschien wordt het weer gezellig als de jongens naar de middelbare school gaan.
Terwijl Yolan haar luiertas onder in de wagen mikt, zegt ze nog snel: “Nu denk jij zeker dat je een makkelijk jongetje hebt. Dat dacht mijn schoonzus ook. Nou, daar kreeg ze wat mee te stellen toen hij in de puberteit kwam, maak je borst maar nat. Nou meissie, was gezellie, dagdag!”
En weg zijn mijn nieuwe vriendinnen. Ik ruk een pak koekjes uit de kast en vreet het helemaal leeg. Mijn figuur is toch al naar de knoppen.
Lees ook de vorige verhalen van Alies!
Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.
Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders.
