Ons Soort Loeders: Tien-minuten-gesprek

Jochems kleuterjuf heeft een enorme suikerspin op haar hoofd. Ze is een dinosaurus, legt ze ons geduldig uit. Na veertig jaar kleuterbegeleiding ga je natuurlijk ook een beetje anders praten. 

 

“Cognitief heb ik niets te klagen”, zegt ze met een tevreden zucht. Dat stelt me enorm gerust, maar nu wil ik het graag over mijn kind hebben. 

“En hoe vind je het eigenlijk met Jochem gaan?”, vraag ik. 

“Ik heb het over Jochem.” zegt ze bits. “Hij heeft zijn CITO-toets goed gedaan. Een A.” 

“O”, zeg ik. 

“Uh”,  zegt Vins, “een CITO-toets? Dat is knap! Die kon ik pas in groep 8!” Hij vindt zichzelf weer erg grappig. 

“Die toetsen doen we hier ieder jaar. Heel belangrijk. Dan krijgen we inzicht in de lijn. Daar leiden we dan uit af welke middelbare school past.” Ja zeg, hij is vier, hier wil ik het echt nog niet over hebben. 
 

 

Persoonlijke informatie

Ik zag uit naar dit gesprek, want we krijgen totaal geen beeld van hoe het onze dappere kleuter in de klas vergaat. Ik probeer: “Vertelt hij weleens wat in de kring? En hoe gaat het met spelen?” 

“Oh, jullie willen meer weten over het sociaal-emotionele aspect.” Ze zet haar bril op en kijkt op een formulier. Als je nu gewoon eens wat vertelt, spinnenkop.

Er volgt een algemeen verhaal over spelen in hoeken en hoe zij dat op zijn Montessoriaans aanpakt. Vins stelt nog maar een vraag, in een laatste poging om enige persoonlijke informatie los te krijgen. Dit is hogere AIVD-kunde. 

Opeens gaat Dino rechtop zitten. “Ja! Er is wel iets waar ik het met jullie over kan hebben.” Ze laat een stilte vallen, alsof ze onze toegewijde aandacht al niet had.

“Hij is altijd de laatste.” 

Ze wacht op de impact van haar opmerking. Die is matig. Er vliegen wat bijbelteksten rond dit thema door mijn hoofd maar verder heb ik geen flauw benul wat ik hier mee moet.   

“Als ik bijvoorbeeld zeg dat ze allemaal hun tas moeten pakken, voor het tienuurtje, dan staat hij als laatste op. En …” - weer die stilte, ik hoor alleen het tikken van de kookwekker die ze op 10 heeft gezet - “Hij vergeet ook vaak zijn ketting.” 

“Ketting?” 

“Ja, de wc-ketting. Kijk, daar, met die eendjes. Die moet om als ze naar de wc gaan.”
 

 

Leugen

“En…eh…wat doen ze dan met die eendjes op de wc?” Ik vraag me af of ik Vins ooit nog mee krijg naar dit soort gesprekken. 

“Voor de veiligheid.”, zucht ze. Ze vindt ons wel heel dom geloof ik. “Zo houden we overzicht waar wie is.”  

“Ina”, zegt Vins, die inmiddels hard aan een en waarschijnlijk meer biertjes toe is: “Ik begrijp het. Kunnen wij iets doen?”

De eierwekker gaat af.

“Nee nog niet, maar wij gaan dit patroon wel in de gaten houden. Ik wil er hard met hem aan gaan werken. Dan weten jullie dat.” Ze staat op met zo’n blik van: dat heb ik weer mooi gefikst. We schudden haar de hand. “Oh”, zegt ze opeens, “en nog gefeliciteerd met uw zwangerschap! Jochem vertelde het vanochtend heel trots.” 

Ik krijg geen kans om alles te ontkennen, de nieuwe ouders staan al binnen. 

 

We lopen grinnikend weer naar huis. “Hij trekt dus in ieder geval zijn mond open in de klas.”

“Ja, voor een leugen.” 

“Dat heet fantasie hoor”, corrigeert Vins me. En  voegt er innig tevreden aan toe: “Godzijdank is het fantasie. Je zou maar drie keer per jaar dit soort gesprekken hebben.”