Ze Biecht Op: 'Het ging vol over die nieuwe Macbook'
Anita deed haar minor in Malaga en natuurlijk moest ze daar ook even aan het uitgaansleven snuffelen. De eerste avond was het meteen bingo. Bingo voor een gênant verhaal, waarvoor het de hoogste tijd is om dat op te biechten...
"Voor mijn studie heb ik een tijdje in Malaga gewoond. Na een week vonden we het de hoogste tijd om het uitgaansleven daar te ontdekken. We hadden één missie: geen geld uitgeven. Nou, dat was gelukt. Onze tactiek: we zouden alle shotjes van ‘proppers’ achterover slaan en weer doorgaan naar de volgende. Maar bij de eerste ‘propper’ hadden we meteen wat beters geregeld: hele flessen gratis vodka (geserveerd aan de V.I.P.-tafel inclusief popcorn, fruit en energiedrank). En daar stond tegenover: onze aanwezigheid in de club. En dit hebben we een half jaar volgehouden. Prima vol te houden kan ik je vertellen. Maar hier kleefde ook een kleinigheidje aan dat ik toch echt een keer moet opbiechten..."
"Bij de eerste party ontdekten we onze 'gratis-vodka-club’ (zoals we de club voor het gemak noemden). Hier kregen we een fles vodka gratis als we de hele avond zouden blijven. Daar hadden we geen zin in (verwend als wij als Nederlanders zijn), dus we gaven aan dat we weg zouden gaan als de fles leeg was. Prima, want dat zou nog wel even duren, dachten de barmannen. Drie kwartier later stonden we op om te gaan. De fles was leeg. Met z'n drieën waren we. Drie meiden van begin twintig. Eerst geloofden ze ons niet, maar we waren bloedserieus: de fles was leeg. En inderdaad: er zat geen druppel meer in. Dus we kregen een nieuwe fles als we zo lang bleven tot die ook leeg was. Dat duurde langer, maar we kwamen een heel eind. De party-modus was nou eenmaal aan. Het was onze eerste stapavond, daar moesten we wel van genieten. Eén nadeel: onze eerste les was de ochtend erna."
"Joehoe jongens, wakker worden. I have no hangover", schetterde ik stikkend van het lachen in het rond. Ik weet nog precies hoe ik door het appartement stuiterde, opscheppend over hoe fit ik me wel niet voelde, terwijl mijn huisgenootjes al moeite hadden om hun hoofd overeind te houden. Haha, looosers! Tot we in het lokaal zaten..."
"We waren nog wel zo slim om bekertjes met drinkwater te tappen. We zaten in een klaslokaal met een benauwende temperatuur van 37 graden en het raam kon níet open. De kater hakte er daar alsnog in. En hard ook. 'Damn, ik voel me niet lekker.' "Nee, wij voelen ons ook niet lekker." Was de reactie van mijn huisgenootjes. "Nee maar ik voel me écht niet lekker." "Nee, wij voelen ons ook écht niet lekker." Mijn bekertje was inmiddels leeg en ik dronk verder uit die van mijn huisgenootjes. Ik trok het echt niet meer. Ojee, daar kwam het, van onderuit mijn maag: een hele vloedgolf aan vocht. Precies in het bekertje. Het bekertje overstroomde bijna, dus ik pakte het bekertje van mijn huisgenootje om die onder te spugen. En toen viel ik flauw. Zwart was het. En ik werd wakker doordat ik moest kotsen. Maar deze keer kon ik niet mikken. Het ging vol over de nieuwe Macbook van school. Pure vodka.
De docente pleegde een telefoontje. Ojee, dit was ongetwijfeld meteen onze laatste dag. Ik bleef me maar verontschuldigen, tot het oude vrouwtje suggereerde dat het vast door de hitte kwam. "Yes indeed. It's absolutely the heat. Ja, wij Nederlanders zijn daar niet aan gewend enzo."
"Een jonge vrouw kwam het klaslokaal binnen. We werden voorgesteld aan de schooldokter die mij verzocht om haar voor te gaan naar de wc. Mijn huisgenootjes gingen mee, want dat leek ons beter. Tranen met tuiten van het lachen struikelden we de damestoiletten binnen. “Hahahaha, wat gebeurde er nou? Wat gênant!” De dokter kwam binnen en schoot meteen op mijn huisgenootje af. Zij was vast de patiënt, want zo leek het. Waarom huilde ze zo hard? Ja, nou, het zit dus zo euh: ze vond het zo erg wat er met me gebeurde. Mijn hartslag en alles werd gemeten. En ik hield mijn adem zo diep mogelijk in. Wie weet hoe erg we de lul zouden zijn als ze die alcohollucht zou ruiken.
Toen we weer de klas inliepen (gewapend met een hoop pleepapier onder de arm om de bende op te ruimen) liep net een schoonmaakster de klas uit. Zij had alles al opgeruimd, de arme schat. Als ik er weer aan denk keert mijn maag weer om..."
Heb jij ook iets om op te biechten en wil jij dat delen met onZe lezeressen? Dan kun je een mailtje sturen naar vera@ze.nl
