Gevoelens die je ervaart als je beste vriendin een vriend krijgt

Jullie zijn als Bonnie en Clyde, Bert en Ernie, Lilo en Stitch. Jij en je beste vriendin zijn onafscheidelijk en weten alles van elkaar. Niemand die daar ooit tussen kan komen. Totdat... zij een vriend krijgt. Oh god. En nu?

 

Het is altijd lastig als je favoriete persoon in de hele wereld (lees: je beste vriendin) een partner vindt. Ineens ben jij niet meer de persoon die ze belt als ze iets doms heeft gedaan of als ze wat leuks wil doen in het weekend. Haar lover is haar nieuwe bff en eigenlijk vind je dat maar helemaal niks. De volgende gevoelens ervaar je als je in deze situatie belandt:

Blijdschap

Jeej, wat onwijs leuk dat je vriendin een liefje heeft gevonden! Na al die onenightstands en betekenisloze tongzoenpartijen in de kroeg ben je oprecht blij dat er nu iemand is waar ze echt om geeft. Hopelijk voelt de knakker die ze heeft uitgekozen hetzelfde, al dan niet meer voor haar. Je wilt tenslotte niet dat het na een week alweer stukloopt.

Jaloezie

Ja maar, hoe zit het nu tussen jullie dan? Wat moet er nu van jou komen? Jullie waren toch een team? Waarom moet die vreemde kerel er nou weer tussen komen? Het groene monster wurmt zich langzaam richting je hart en zorgt ervoor dat je bijna niet kunt aanzien hoe zij speeksel wisselt met hem. Is jullie vriendschap nu voorbij?

 

Achterdocht

Wie is deze gozer? Wat is zijn achtergrond, wie zijn z'n ex-vriendinnen en wat voor baan heeft hij? Draagt hij witte sokken, gebruikt hij gel in zijn haar en met welke tandpasta poetst hij die belachelijk witte tanden? Als een ware privédetective ga je op onderzoek uit naar de man die jouw vriendin het hoofd op hol heeft gebracht. Je wilt alles over hem weten, want zo is de kans op een gebroken hart veel kleiner. Sherlock Holmes is er niets bij. 

Zelfmedelijden

's Avonds krul je je als een verlaten hondje op in een dekentje op de bank en huil je tranen met tuiten omdat je nu ineens alleen The Notebook moet kijken. Terwijl dat altijd jullie ding was. Je voelt je verlaten en zielig, ook al weet je in je achterhoofd donders goed dat je je aanstelt. Maar hé: af en toe moet je gewoon een beetje zielig doen.

 

Onbegrip

Maar wáárom heeft vriendin X een vriend nodig? Ze heeft jou toch al? Ben jij soms niet genoeg? Onbegrip vormt een groot deel van je gevoelens, want jij snapt serieus niet waarom iemand een man nodig heeft als ze ook een beste vriendin heeft. Dat is toch gewoon onnodig?

 

Beschermend

De eerste keer dat jij de nieuwe lover ontmoet, maak je dreigend oogcontact en knijp je zo hard mogelijk in zijn hand. Je moet hem maar meteen duidelijk maken dat jij boven hem staat in de hiërarchie, dan kan hij daar geen vergissingen in maken. Tenslotte was je bff jouw vriendin voordat ze die van hem werd. 

 

Terwijl je nonchalant een gesprek voert met hem (want je moet hem wel even peilen natuurlijk), laat je hier en daar even vallen wat er met de vorige vriendjes van vriendin X is gebeurd. Die zijn heel snel de deur weer uitgewerkt toen ze niet bleken te voldoen aan alle eisen. Maar hij gaat haar vast en zeker als een prinses behandelen, nietwaar? Je probeert hem angst in te boezemen, als een overbeschermende vader die zijn dochter voor het eerst laat daten. Maar dat hoort er nou eenmaal bij.

Verlatingsangst

's Avonds, als je alleen in bed ligt, grijpt de angst je ineens bij de keel. Is dit nu het einde van jullie vriendschap? Is het voorbij tussen jullie, na alles wat er is gebeurd? Als je vervolgens huilend je vriendin opbelt, stelt ze je met een glimlach gerust. Jij bent nog steeds haar alles, echt waar. Vervolgens nodigt ze je uit om langs te komen en schopt ze die kerel van haar zonder problemen uit bed, zodat jullie 's nachts om drie uur samen The Notebook kunnen kijken. Net als vroeger.

 

Herken je deze (dramatische) gevoelens?