Laura: 'Ik dacht echt dat hij 's nachts voor m'n deur zou staan'

Laura leerde op een huisfeest van een vriendin een jongen kennen. Omdat het haar wel gezellig leek, ging ze op date met hem. Maar na afloop wist ze al meteen dat dit het niet was. Alleen dacht hij daar heel anders over...

 

Laura (24): "Het feestje was bij een vriendinnetje thuis, in een groot huis met minstens tien andere studenten. Iedereen kwam verkleed, de muziek stond lekker hard en de alcohol vloeide rijkelijk. Halverwege de avond werd ik voorgesteld aan Daniël. Ik moet eerlijk toegeven dat ik hem helemaal niet zo knap vond, maar hij gaf me aandacht en dat vond ik wel leuk. Ik was al flink aangeschoten, dus we dansten wat en voor ik het weet stonden we speeksel uit te wisselen op de trap. Heel charmant. Not. 
 

 

De volgende ochtend liep ik even naar zijn kamer om afscheid te nemen en toen hebben we nummers uitgewisseld. Vrijwel direct nadat ik was vertrokken stuurde hij al het eerste berichtje: dat hij zo had genoten van de afgelopen nacht en of ik een keertje met hem wilde afspreken. Tja, waarom ook eigenlijk niet? Ik dacht dat het wel een week of twee later zou worden, maar hij stelde meteen de volgende dag voor. Een beetje overdonderd stemde ik in en zo had ik ineens een date in mijn agenda staan."

 

Stiknerveus

"De dag van de date kan ik me nog goed herinneren. Het was dertig graden buiten, de mussen vielen zowat dood van het dak. Ik woonde nog thuis, maar mijn ouders waren er niet. Mijn broer wel, die wilde zien met wat voor jongen ik de hort op ging. Ik was in de uren voor de date stiknerveus. Achteraf denk ik dat het kwam omdat ik al besefte dat Daniël niets voor mij was en dat ik helemaal geen zin had om op date te gaan met hem. Maar ik vermande me en besloot er gewoon mee door gaan. Daar had ik al spijt van het moment dat hij voor de deur stond. Hij droeg een korte broek, een wit hemd en lange, witte sokken in sandalen. My god, ik weet dat je mensen niet op hun uiterlijk mag beoordelen, maar dit was het gewoon totaal niet voor mij. Hij zoende me vol op mijn mond, waar mijn broer bijstond, en ging vervolgens nonchalant een gesprek aan met hem. Hij kwam een beetje macho over en ik voelde me alleen maar heel ongemakkelijk. Toen we wegliepen trok mijn broer even kort zijn wenkbrauwen op naar mij, alsof hij mij vroeg of ik serieus was. Ik kon alleen maar zuchten en hopen dat de date zelf wel leuk zou zijn.

 

We reden in de auto van Daniël naar de stad - de airco was stuk, dus ik plakte bijna aan de stoel van het zweet - en overlegden waar we zouden gaan lunchen. Hij wilde graag naar La Place, dat restaurant in de V&D. Nou, ontzettend romantisch hoor... Maar toen we in de buurt van de V&D kwamen stopte hij ineens om een ijsje te kopen. Het gevolg was dat hij tijdens de lunch totaal geen honger had en alleen maar een beetje verveeld om zich heen te kijken. De rest van de dag hebben we gewoon een beetje geslenterd en in het gras aan het water gezeten. Ik heb eigenlijk de hele dag vrij weinig gezegd, hij was voornamelijk aan het woord. Hij vertelde me heel veel persoonlijke dingen die ik zelfs na twintig dates nog niet aan iemand zou vertellen. Heel lief dat hij mij blijkbaar genoeg vertrouwde om dat alles te delen, maar ik voelde me er alleen maar heel ongemakkelijk door. Hij was ook heel aanhankelijk, wilde elke keer mijn hand vasthouden en me zoenen. Ik ben helemaal niet tegen zoenen in het openbaar, maar het voelde gewoon heel raar met hem. Hij gebruikte ook echt heel veel tong, achteraf kan ik daar nog steeds van huiveren."

Opgelucht

"Ik was heel blij toen hij me weer thuisbracht. Hij liep nog even mee naar binnen en stelde zich voor aan mijn ouders, die inmiddels wel thuis waren. Terwijl hij met hen stond te praten hield hij de hele tijd mijn hand vast. Ik wilde me het liefst losrukken, maar dat zou zo stom staan. Uiteindelijk heb ik hem wel de deur uitgewerkt - nadat hij nog tien minuten een heftige zoenpartij wilde houden. Pfoe, ik was zo opgelucht dat die date voorbij was.

 

Al vrij snel kreeg ik een bericht van hem dat hij het leuk had gevonden, dat hij me heel graag nog een keer wilde zien en of ik de volgende dag weer kon. Eh, nee! Ik zei voorzichtig dat ik de volgende dag niet kon, maar dat ik het ook wel gezellig vond. De rest van de avond hebben we gelukkig niet meer gepraat omdat hij moest werken. Ik vertelde een paar vriendinnen over hoe het was gegaan en zij adviseerden me om hem maar meteen te laten weten dat het niets zou worden tussen ons. Ik wilde hem tenslotte niet aan het lijntje houden, zo zit ik niet in elkaar.

 

Toen Daniël de volgende dag nog een keer vroeg wanneer we zouden afspreken, heb ik hem maar voorzichtig gezegd dat ik een tweede date niet zo zag zitten. Nou, toen ging hij ineens helemaal los. Het was net alsof het ineens een heel ander persoon was geworden. Hij stuurde me paginalange berichten over waarom ik dan net had gedaan alsof ik hem leuk vond en wat ik wel niet allemaal dacht. Ik wist niet wat ik meemaakte! We hadden elkaar verdorie pas twee keer gezien, maar hij deed net alsof ik een relatie van drie jaar beëindigde. Ik legde hem kalm uit dat hij er meer in zag dan ik en dat ik gewoon mijn gevoel volgde. En mijn gevoel zei me dat ik alleen maar problemen zou creëren voor mezelf als ik zou doorgaan met Daniël. Als antwoord kreeg ik een heel opstel over dat hij ons wel samen zag in de toekomst, dat hij voelde dat ik the one was voor hem en of ik het alsjeblieft wilde proberen met hem. Toen ik dat las, ging ik al helemaal op de rem. Dit was niks voor mij!"

Vloeken

"Toen smeken niet hielp, ging Daniël over op schelden en vloeken. Hij stuurde enorme berichten over dat ik een bitch was, dat ik hem aan het lijntje had gehouden en dat hij zoveel tijd en geld in mij had gestoken. Eh, pardon? Hij had een uur gereden om bij mij te komen, dat klopt, maar die lunch bij La Place kostte letterlijk vijf euro. Ging hij daar nou serieus moeilijk over doen? Uiteindelijk besloot ik niet meer te reageren op zijn berichten, want elke keer als ik iets zei, flipte hij helemaal opnieuw. Toen kreeg ik berichtjes dat ik hem van Facebook moest verwijderen en dat hij me nooit meer wilde zien. Prima, dacht ik. Maar vervolgens stuurde hij allemaal appjes dat ik een zielig persoon was omdat ik hem had ontvriend op Facebook. Huh? Dat wilde hij toch zelf?! 

 

Ik snapte echt geen snars meer van die jongen en mijn ouders en vriendinnen adviseerden me om hem gewoon te blokkeren. Eigenlijk durfde ik dat niet zo goed, want voor mijn gevoel zou hij 's nachts op de stoep voor mijn huis staan. Uiteindelijk heb ik hem toch geblokkeerd en verwijderd. Toen kreeg ik een berichtje van de vriendin die bij hem in huis woonde: wat er in hemelsnaam gebeurde, want hij ging tegen haar tekeer over mij. Die gozer wist gewoon niet van ophouden! Ik legde het kort uit en ze wist hem al vrij snel af te wimpelen. Daarna werd het rustig en heb ik - op een paar korte berichtjes in de weken daarna - nooit meer iets van hem gehoord. Godzijdank wonen we ook heel ver uit elkaar, dus ik heb hem ook nooit meer gezien. Achteraf kan ik er wel om lachen, maar toen vond ik het behoorlijk eng. Wat als hij me was komen opzoeken? Ik moet er niet aan denken..."

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar vera@ze.nl o.v.v. real life verhaal.