Esmée: 'We werden ineens vastgepakt en opgesloten in een Tunesische cel'

Esmée was 19 jaar en vond het tijd om eens zonder haar ouders op vakantie te gaan. Dus het was de hoogste tijd voor een volle week op een warm oord. Het werd Tunesië samen met één van haar beste vriendinnetjes in die tijd. Haar moeder vond het maar niks. Het land Tunesië sprak haar niet aan en dan ook nog juist met die vriendin die altijd ongeluk aantrekt. Niet dat haar vriendin Micky daar iets aan kon doen, dat besefte haar moeder ook wel. Maar waar Micky was, was ook altijd gedoe. Maar wat kon haar moeder er verder over zeggen? Dus daar gingen ze. Samen naar Tunesië.

Bron

"Ja hoor, Micky en ik waren nog niet op het hectische Schiphol aangekomen of de eerste pech was al op ons pad beland. Onze vlucht had vertraging. Maar binnen een uur zou het opgelost zijn. Een uur, die tien uur leek te duren, later kregen we in de gate te horen dat het nog een uur kon duren. Na 4 keer dit bericht te hebben gehad, kregen we €15,00 per persoon aan lunchbonnen. Daarmee kon je net twee McDonald's menuutjes en twee cocktails regelen. Ook bij de zesde keer dat we bij de gate aankwamen, kregen we te horen dat het vliegtuig nog niet klaar was voor de reis. In Spanje was een vliegtuig met hetzelfde mankement en die was neergestort, dus de vliegmaatschappij had besloten om het probleem wat serieuzer te nemen en er moesten nieuwe onderdelen besteld worden uit Parijs. Dit werd nachtwerk waardoor alle reizigers van die vlucht in het Hilton op Schiphol werden gedumpt. Er was eten geregeld, maar de drank was voor eigen rekening. In het Hilton met je loontje van een 19-jarige. Dikke vette pech.

Uiteindelijk had onze nieuwe vlucht de volgende dag vervroeging waardoor we die nog bijna hadden gemist ook. Toen we eigenlijk, een dag te laat, in het zonnige Tunesië landden was één van de koffers kapot. Daar konden we geen aangifte van doen, want de grondstewardess had onze labels verwisseld waardoor mijn label aan de koffer van Micky zat en daardoor viel er niks te verhalen op de verzekering. Een hoop trammelant zonder resultaat.

Een slecht begin van de vakantie

Maar we lieten ons niet gek maken. Tunesië was prachtig en we konden een kamer krijgen met zeezicht. Fantastisch. Alles was all inclusive. Dat had ik ook nog nooit meegemaakt. Je kon gewoon drinken wat je wilde zonder je portemonnee te hoeven trekken. Wat een geweldige uitvinding. En als je een beetje lief lachte waren de mierzoete cocktails ook inbegrepen. Walhalla!

Die overload aan 'gratis' drank werd sommigen te veel. Bij dag 1 werd één van de andere gasten in het hotel handtastelijk. Zodra je de krakkemikkige lift van 1m2 instapte, sprong hij erbij vlak voordat de piepende liftdeuren sloten. Met heel zijn lijf boog hij over je heen. Als je pech had, wist hij met zijn smerige klauwen ook nog een bil of borst te grijpen. Die smoezelige lift lieten we de rest van ons verblijf links liggen. Maar die man was overal. Overal waar wij waren was hij ook. Als we 's ochtends naar het ontbijt liepen, verscheen hij ineens en greep met zijn ene hand naar onze borsten en hield met zijn andere hand een biertje vast. Wij konden wel van ons afslaan, maar het was wel heel vervelend. Bij het ontbijt zwalkte hij al van de drank. We vroegen aan de bar of ze hem een drankverbod konden opleggen. Natuurlijk deden ze dat. Zeiden ze. Een uur later omarmde hij alweer een pot bier. Waarom bleven ze hem drank schenken? Hij zou toch een verbod krijgen? "Nee mevrouw, dat kan niet, want hij heeft ervoor betaald." "Maar wij hebben ook betaald voor een leuke tijd." "Ja, daar kunnen we niks aan doen."

Bron

In plaats van dat de aanrandingen minder werden, werd het alleen maar erger. Bij alle feesten aan het kraakheldere zwembad van het hotel verscheen hij schurend achter onze billen. Op de trap greep hij weer naar ons. Bij de toiletten viel hij ons lastig. Die gast ging steeds verder. Als er niks aan gedaan werd zou het genadeloos uit de hand lopen. Waar we ook waren, we waren niet meer veilig voor hem en het hotel vertikte het om mee te werken. Waar ik dacht dat het nog te bespreken was, was Micky er helemaal klaar mee. Ze rende de drukke straat op, zigzagde tussen de toeterende auto's door, hield de eerste de beste politiewagen aan die ze zag en legde het hele verhaal aan de agenten uit. Gelukkig hadden we Nederlandse vrienden gemaakt die Arabisch spraken en het hele verhaal konden vertalen. Ze wilden die man best oppakken, maar dan moesten wij ook mee naar het bureau om aangifte te doen.

De politie pakte de aanrander op en wij hielden een taxi aan en instrueerde de keurige chauffeur om achter de politie aan te rijden naar het bureau. Daar werden we overduidelijk al verwacht. Door zwaar bewapende agenten (met meerdere mitrailleurs) werden we naar de verhoorkamer begeleid. Daar zat al een agent samen met de geboeide aanrander. Wij deden ons verhaal in het Engels, en één van onze vrienden vertaalde het naar het Arabisch afgewisseld met Frans. De verdachte reageerde daar eveneens in het Arabisch afgewisseld met Frans op. Even dachten we écht dat we serieus genomen werden. De afnemer van de klacht zat zo druk mee te pennen en aantekeningen te maken. Totdat we zagen dat hij poppetjes aan het tekenen was op het aangifteformulier. Ineens werden we vastgepakt en meegenomen.

Opgepakt 

We gingen de cel in. We sputterde nog tegen, maar we werden zonder moeite in de cel naast de verhoorkamer gezet. Ik weet niet meer hoe lang we er hebben gezeten, maar het leek uren te duren. Werden wij nou beschuldigd? Hoe werkt dat in een buitenlandse cel in zo'n land? Hoe corrupt is de politie hier eigenlijk? Straks zitten we hier voor de rest van ons leven. De meest gruwelijke gedachten schoten door ons hoofd. We hadden die man nooit moeten aangeven. Je kunt je beter laten aanranden dan de rest van je leven in de buitenlandse cel doorbrengen. En toen werden onze gedachten ineens doorbroken door keiharde knallen. Doordringende klappen gevolgd door hard geschreeuw. De verdachte werd door de Tunesische politie volledig in elkaar geslagen. Onze cel bleek niet eens op slot te zitten. De politie had ons in de cel gezet uit bescherming zodat we niet hoefden te zien wat er met de verdachte zou gebeuren.

De aanrander moest een nachtje in de cel doorbrengen en wij werden naar ons hotel gebracht. Al snel werd duidelijk dat onze klacht alleen maar serieus werd genomen omdat we iemand bij ons hadden die kon vertalen. Als wij met onze blonde koppies in steenkolen Engels waren komen aanzetten, was er waarschijnlijk weinig gebeurd.

Het land uit

De ochtend na de aanklacht hoorden we rond een uurtje of 7 in de morgen een hoop kabaal op de gang. Weer dezelfde geluiden als we de avond ervoor in de cel hoorden. Dezelfde stemmen. De aanrander bleek in de kamer naast onze kamer te logeren. Hij moest zijn spullen pakken en werd op het eerste vliegtuig naar zijn thuisland gezet. Frankrijk. En dat was maar goed ook, want de man bleek alles verstaan te hebben van wat wij tegen de politie en tegen elkaar hadden gezegd. Zijn moeder was een Tunesische, zijn vader een Nederlander en hij was opgegroeid in Frankrijk. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd was als die gast het land niet was uitgezet."