Marlies: 'Als we ruzie hadden bonkte hij met zijn hoofd tegen de muur'
"Ik was nog maar 14, hij 17. En hij was niet een beetje geobsedeerd, hij deed werkelijk álles voor me. Hij aanbad me. Het was niet gezond. Hoewel ik in het begin echt heb moeten vechten om in the picture te komen, waren de rollen volledig omgedraaid toen we een relatie kregen.
Het was niet dat mijn toenmalige prins op het witte paard zomaar in mijn armen viel. In het begin moest het allemaal van mijn kant komen. Hij toonde totaal geen interesse. Des te interessanter ik hem vond natuurlijk. Ik zette mijn tanden in dit 'project'. Ik kende hem van de plaatselijke dansschool. Ik zat toen op breakdancen en hij had erop gezeten. Hij kon het onwijs goed. Vond ik. Toen. Ik kon hem niet meer uit mijn hoofd zetten. Elke vrijdag als we gingen nadansen (zo heette dat: het uitgaan in de dansschool zonder dat je les had) probeerde ik hem te versieren. Ik gooide alles in de strijd. Inmiddels had ik zijn telefoonnummer te pakken én zijn CU2 (ken je dat nog?) en probeerde daar contact te leggen, maar zo makkelijk ging dat nou ook weer niet. Ik fietste zo 10 km heen en 10 km terug naar zijn woonplaats zonder te weten waar hij woonde en zonder zeker te weten of ik hem zou zien. Ik was smoorverliefd op hem.
Na veel bloed, zweet en tranen zag hij me eindelijk staan. We kregen eigenlijk best snel een relatie. Terwijl ik nog maar zo jong was. We deden alles samen. Elke minuut die we met elkaar konden doorbrengen, brachten we met elkaar door. Tegenwoordig gingen we ook samen naar het nadansen. We maakten echt leuke dingen mee en lachten veel. Maar we hadden ook veel ruzie. We snapten elkaar niet in alles. We irriteerden ons aan elkaar. Of beter gezegd: ik irriteerde me vooral aan hem. Ik werd boos om niks en hij deed niks terug. Hij wees me niet op mijn plek. In plaats daarvan bonkte hij met zijn hoofd tegen de muur. Net zo lang tot het ging bloeden. Wachtend totdat ik hem weer zou troosten. Ik was 14, ik zat vól in de puberteit. Wat dacht hij, dat ik hem ging troosten? Ik werd alleen maar bozer! Wat dacht hij wel niet?! Hij dreigde dat hij zelfmoord zou plegen als ik het uitmaakte. Dit heeft me serieus bang gemaakt. Bang dat hij zichzelf iets ergers zou aandoen dan met zijn hoofd tegen de muur aan beuken.
Ruzies gingen vooral over onnozele dingen waarvan hij al mijn energie opzoog. Met zijn krantenwijk heeft hij jarenlang gespaard. Zijn hele spaarrekening maakte hij op aan mij. Ik kon er niks aan doen, ik wilde het niet eens. Maar hij deed het gewoon. Als ik ergens een lekker geurtje had geroken, kon ik dat niet tegen hem zeggen, want dan kreeg ik binnen een week nog dat geurtje van hem. Ik had ongeveer de hele ICI Paris XL in mijn kamer staan. Als we uiteten gingen wilde hij altijd betalen. Als ik wilde betalen werd hij boos. Maar ik wilde ook weleens het mannetje zijn. Ik werkte ook gewoon voor mijn geld. Voor een hongerloontje weliswaar, maar ik kon best een keer een pizzaatje of een patatje betalen. We waren pubers, dus zo chic gingen we niet uiteten. Ik werd he-le-maal gek van die gast. Hij werkte zich de rompslomp om het allemaal aan mij uit te geven. Ik trok het niet meer. Ik zette een punt achter de relatie.
Op het moment dat ik de relatie uitmaakte kon hij alleen maar zeggen 'doe het nou niet, doe het nou niet', maar ik had het al gedaan. En ik wilde niet meer terug. Hij kon alleen maar huilen en smeken of ik bij hem wilde terugkomen. Ik wilde wel gewoon vrienden blijven. Daaraan hechtte ik veel waarde en hij vond het prima. Hoewel hij nog wel duidelijk maakte dat hij me weer terug wilde. Elke keer als ik hem zag had hij een extra shirt bij zich, omdat hij zo zenuwachtig van me werd dat hij het niet droog kon houden onder zijn oksels.
Hij had al snel een nieuwe vriendin (nu de moeder van zijn kinderen). Een superlieve meid die hem nog weleens bij mij afleverde zodat we even konden bijkletsen. Dat moet best moeilijk geweest zijn voor haar. Ook na een paar maanden had hij nog steeds een extra shirt bij zich, om hij zenuwachtig van me werd. Na een jaar had hij nog steeds een extra shirt bij zich. Zijn hele shirt doorweekte als hij me zag.
Met zijn familie had ik nog steeds contact. Niet vaak, maar af en toe wilde ik gewoon weten hoe het met hem ging. Vooral met zijn zus, mijn naamgenootje, kon ik het goed vinden. Ik wilde weten hoe het met haar en haar kinderen ging. Eerst via Hyves en later hadden we via Facebook contact. Maar zij gaf al aan dat haar broertje het niet fijn vond en ze verbrak het contact. Een paar jaar later probeerden we het nog eens. Maar ook nu moest ze het contact weer verbreken. Vorig jaar, toen was het 12 jaar nadat we een relatie kregen en 10 jaar nadat het uitging, had ik weer contact met haar en ook nu moest ze het contact verbreken. Hij kon het niet aan. Ik moest uit zijn leven. Hij wilde niks meer van mijn bestaan weten.
Het is lastig om te zien dat iemand het er zo moeilijk mee heeft dat jij bestaat. Maar volgens mij is hij nu wel gelukkig met zijn vriendin en zijn twee kinderen. Twee (!) kinderen, dat is sowieso al een punt waarmee ik hem nooit gelukkig had kunnen maken. Zeker niet op deze leeftijd in ieder geval."
Heb jij weleens een relatie gehad met iemand die geobsedeerd was door jou?
