Erika werd verkracht: 'Ik voelde me niets meer waard'

 

 

Erika (22) was nog maar 20 jaar oud toen ze een fantastisch avontuur tegemoet ging. Ze ging naar een Italiaans eiland om daar als fitnessinstructrice te werken in een resort. “Het land en de omgeving bevielen me. Er werkten ook nog anderen jongeren en ik leerde al snel veel mensen. Ik genoot van elke dag en leerde een leuke jongen kennen op wie ik verliefd werd. Ik kon me op dat moment geen beter leven voorstellen!”
 

De gebeurtenis 

Helaas bleek Erika's geluk maar van korte duur te zijn toen ze ging stappen met een grote groep. “Ik was erg moe. Ik besloot niet te drinken en op tijd naar huis te gaan. Meerdere malen bood een jongen die ik al kende aan om me naar huis te brengen. Het was maar 5 minuten lopen, dus ik sloeg het af. Hij bleef echter aandringen. Ik had er een apart gevoel bij, maar stemde toch in. Ik kende die jongen immers redelijk goed.” 

 

“Toen ik hem gedag wilde zeggen, probeerde hij me te zoenen. Dit wilde ik niet aangezien ik een superlieve zomerliefde had. Ik stapte daardoor naar achteren waardoor ik tegen een muurtje aan kwam te staan. Hij zette vervolgens zijn armen om me heen. Nog steeds zag ik geen gevaar, ik vroeg hem te stoppen. Pas toen hij gewelddadig werd en zijn hand onder mijn shirt ging, realiseerde ik me dat dit fout was.” Voor Erika het wist, ging het van kwaad naar erger. “Ik stribbelde tegen, maar ik merkte dat het niet werkte. Ik verstijfde en het leek alsof ik van een afstandje naar mezelf keek. Het enige wat ik nog kon uitbrengen was ‘Stop, I don’t want this. Please stop’. Na een tijdje hield hij opeens op en zei: ‘Ok, if you don’t want this I will stop.’ Hij vertrok zonder ook maar één keer om te kijken.” 

Verward 

“Door zijn laatste woorden raakte ik in de war. Was ik niet duidelijk genoeg geweest? Misschien was het niet binnengekomen, misschien had ik niet luid genoeg gepraat. Ik keek naar mijn bovenbenen en zag bloed. Ondanks dat ik amper besefte wat er was gebeurd, besloot ik dat dit geen invloed op mijn leven mocht hebben. Ik deed mijn vestje uit en wikkelde hem om mijn heupen om het bloed te verbergen. Ik liep naar mijn kamer en nam daar meteen een douchte tot het bloeden ophield. Hierna ging ik slapen. De volgende dag ging ik naar mijn werk, maar nam meteen ontslag. Ik wilde hier niet meer zijn.” 
 

“Een paar dagen later was ik bij mijn vriendje. We vrijden maar ik begon erg te bloeden. Hoe ik me er in godsnaam toe kon aanzetten om zo snel weer seks te hebben, weet ik niet meer. Ik leefde in een roes. Na 2 tot 3 uur gebloed te hebben, bracht mijn vriend me naar de dokter. Deze stuurde me door naar het ziekenhuis. Wat er in het ziekenhuis gebeurde, kan ik me niet meer goed herinneren. Alleen dat er twee dokters waren. Italiaans sprak ik niet goed en ik snapte niet wat ze zeiden. Wat de dokters precies gedaan hebben, zal voor mij altijd een vraagteken blijven. Gedeeltelijk omdat ik zelf nogal in de was.” 
 

 

De laatste paar dagen in Italië werkte Erika vooral en deed ze drankjes met haar vriend. Uitgaan wilde ze absoluut niet. “Ik gaf mezelf constant de schuld van de gebeurtenis. Ik werd steeds onzekerder. Ook had ik vrijwel direct een angst voor alcohol ontwikkelt. De jongen die het had gedaan, had redelijk wat drank op. Feestjes waar veel werd gedronken, vermeed ik. Ook daalde mijn zelfwaarde. Ik zag mijn verkrachting als iets wat alleen zou gebeuren als iemand 0.0 procent respect voor je had. Ik was dus iemand die geen respect verdiende en mijn zelfwaarde daalde steeds meer.”
 

“Afgezien van mijn alcoholangst, onzekerheid en lage zelfwaarde, had ik er het eerste jaar nog niet veel last van. Wel begon ik er langzamerhand meer last van te krijgen. Een jaar later in december begon ik een andere jongen te daten en toen kwam de knal pas echt. Soms begon ik te trillen als hij aan me zat en meerdere malen heb ik me door de seks heengezet. Ik wilde hem vragen om te stoppen, maar dat durfde ik niet. Ik was bang dat hij misschien ook gewelddadig zou worden. Mijn angsten werden steeds erger, mijn zelfbeeld was laag, ik had constant stress en sliep slecht. Ik snapte niet waarom ik er nu last van had. Een nog hardere klap kwam toen mijn vriendje niet meer verder met me wilde. Hij deed dit via een appje. Dit was voor mij een bevestiging dat ik niets waard was. Zelfs een autoritje van 15 minuten was hem te veel om het me persoonlijk te vertellen?” 

 

Op dat moment besloot Erika het aan haar ouders te vertellen. “Ik wist dat dit alleen nog maar erger zou worden. Mijn ouders stelden direct voor om hulp te gaan zoeken. Ook mijn laatste beetje zelfwaarde was tegen die tijd verdwenen. En het werd erger. Ik at slecht, had angstaanvallen en lag soms drie keer per dag op de grond te huilen. Tijdens dit soort momenten voelde het alsof ik weer in Italië was.” 
 

 

Erika ging in therapie, iets wat ze erg moeilijk vond om te doen. “Ik heb gewacht tot ik er echt niet meer tegen kon. Bij ons thuis werd vrij weinig gesproken en psychologen en therapeuten werden altijd een beetje als kwakzalvers afgedaan. Het idee dat ik nu zelf bij zo’n zogenaamde kwakzalver terecht kwam, vond ik verschrikkelijk.” 

 

"De therapie was in het begin heftig. Ik kreeg EMDR, een behandeling voor mensen die een trauma moeten verwerken, en na twee sessies leken de klachten alleen maar erger te worden. Ik had het gevoel dat ik gek aan het worden was. Na ongeveer 5 weken werd dit minder en toen gingen mijn klachten ineens in snelle vaart naar beneden. Langzaam begonnen mijn angstaanvallen af te nemen.” Na de EMDR therapie, kreeg Erika cognitieve gedragstherapie, wat al snel aansloeg. “Ik leerde daar een andere manier van denken. Het kost veel moeite om jezelf te corrigeren als je verkeerde gedachten hebt. Ik merk dat ik er steeds beter in wordt en mijn zelfvertrouwen enorm aan het bloeien is. Ik weet nu dat het voorval niet mijn schuld is geweest. De jongen heeft een fout in zijn hoofd en aan die fout kan ik niets doen.”

 

Aan anderen die in dezelfde positie zaten als haarzelf, wil Erika vertellen dat ze zich niet moeten schamen. “Het is niet jouw schuld. Voor mij is het makkelijker praten nu, aangezien ik alweer goed op weg ben. Maar ondanks dat je op dat moment niet stevig in je schoenen staat, zul je dapper genoeg moeten zijn om ervoor uit te komen.”