Annelies: 'Mijn kindje stierf na 9 maanden zwangerschap'

Joop en Annelies trouwden in 1980 en kwamen er twee jaar later achter dat Annelies in verwachting was. ?We waren dolblij, we wilden heel graag een kindje?, vertelt ze. ?Vanaf het begin was ik er al zeker van dat het een meisje zou worden, vraag me niet waarom. Het voelde gewoon zo.?

Raar gevoel
Annelies had vanaf moment één van haar zwangerschap een onbestemd gevoel. ?Wanneer ik terugkijk in mijn zwangerschapsdagboek, lees ik vaak dat ik me niet goed voelde, een ?raar? gevoel had en ik had vaak depressieve dagen?, zegt ze. ?Maar natuurlijk waren er ook heel veel mooie momenten, we hebben ook intens genoten. Ik weet nog dat we haar hartslag voor het eerst hoorden, wat was dat mooi! Ook haar eerste schopjes in mijn buik. Was dat onze baby??

?Met behulp van vrienden hadden we een mooie babykamer ingericht. Ik kon daar uren zitten, genietend van al die kleine kleertjes, speeltjes, en niet te vergeten mijn trots: het wiegje dat al jaren in de familie was. Straks zou ons kindje daarin liggen!?

Maar helaas verloopt de zwangerschap niet zo voorspoedig als Annelies graag had gewild. ?In de 25^e week kwam de verloskundige erachter dat ons kindje niet genoeg groeide?, zegt ze. ?We moesten een echo laten maken. In die tijd was dat nog heel bijzonder, het gebeurde alleen als er iets niet goed leek te zijn. Op die echo was inderdaad te zien dat het kindje veel te klein was voor het aantal weken zwangerschap. Ik moest het daarom heel rustig aan gaan doen. Rond de 30^e week kregen we te horen dat mijn bloeddruk veel te hoog was én dat ik zwangerschapssuiker had, waardoor ik geen zout en suiker meer mocht. Ook moest ik in het ziekenhuis bevallen, om complicaties te voorkomen.?

?Het is dood?
De dag na Kerst moesten Joop en Annelies voor extra controle naar de verloskundige. ?Tijdens het onderzoek was het hartje niet te vinden, en dus werden we gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar werd een echo gemaakt. Hierop zagen we haar heel duidelijk levenloos in mijn buik liggen? We waren kapot.?

Het enige dat Annelies bijgebleven is, is dat de gynaecoloog heel grote handen had. ?Het was een botte, nare, oude man?, zegt ze. ?Hij zei alleen maar: ?Het is dood.' En daar zaten we. En nu? Wat ging er nu gebeuren? Moest ik in het ziekenhuis blijven of mocht ik naar huis? Kreeg ik een keizersnede? Allemaal vragen waarop hij nauwelijks antwoord gaf. We moesten naar huis en werden de volgende dag om 9 uur weer verwacht op de afdeling. Alsof het allemaal zo vanzelfsprekend was. Voor hem misschien wel, maar voor ons niet. Hij vertelde nog net dat ik via de natuurlijke weg moest bevallen, de weeën zouden opgewekt worden. Hij schreef wat op en liep weg??

Op dat moment vielen Joop en Annelies in een heel diep gat. ?Wat moesten we doen? We wisten niets. We zijn naar huis gegaan en hebben onze familie en vrienden verteld wat er aan de hand was. Niemand snapte het, het ging toch naar omstandigheden goed? Zelf kreeg ik steeds weer de gedachte dat het niet waar was. Het kon niet. Ik zou straks een gezonde baby in mijn handen hebben? Niemand kon mij op andere gedachten brengen.?

De bevalling
?Met diezelfde gevoelens gingen we die ochtend naar het ziekenhuis. De bevalling moest opgewerkt worden en hiervoor kreeg ik om de twee uur een spuit in mijn been, waardoor meteen al heftige weeën ontstonden. Om even voor half 4 werd onze dochter geboren: Natasja. Een heel mooi, klein meisje met een wipneusje.?

Natasja werd in een groen operatiedoek gewikkeld en toen bij Annelies gelegd. ?Ze was zo perfect?, zegt ze. ?Een mooie kleur, kleine handjes en voetjes, een mooi gezichtje en blonde haartjes. Het viel ons op dat ze heel lange nageltjes had. Ik was heel stil, ik snapte het niet. Hoe kon dat nou, waarom was ze zo stil? We hebben haar heel goed bekeken, gekust en geaaid. Ons kindje. We hadden weinig woorden nodig en hebben heel lang met onze armen om elkaar heen gezeten, zonder woorden. Het was gebeurd, onze dochter was geboren en gestorven.?

?Het moment van afscheid doet nog steeds pijn?, vertelt Annelies. ?Natasja werd bij ons weggehaald en we weten niet wat er daarna met haar gebeurd is. We hadden een wit kistje voor haar, maar we hebben haar er nooit in zien liggen. We hebben haar ook niet zelf aangekleed. Ik vraag me nog steeds af of ze misschien in dat groene doek is gecremeerd. Wij waren er niet bij.?

?We zijn nu 28 jaar verder en hebben, na heel moeilijke en zware zwangerschappen, twee fantastische dochters?, vertelt Annelies. ?De oorzaak van de dood van Natasja hebben we pas zes jaar geleden bij toeval ontdekt. Door een val belandde ik in het ziekenhuis en na controles bleek dat ik Factor V Leiden heb, een bloedstollingziekte. Deze ziekte is in de jaren ?90 pas ontdekt. Natasja is overleden aan bloedstolsels in mijn baarmoeder, waardoor ze te weinig voedingsstoffen heeft gekregen. We beseffen ons nu ook pas hoeveel geluk we eigenlijk hebben gehad met de twee dochters die wél gezond geboren zijn. Het had heel anders af kunnen lopen.?

Joop en Annelies zijn een jaar geleden naar het crematorium gegaan, om te kijken waar hun dochtertje gebleven is. ?We wilden weten waar ze lag, waar ze uitgestrooid is. Op die plek stond één paars bloemetje: een teken van haar.?

Lees ook onze andere real life verhalen.